"Ik liet mijn zusje haar lievelingsknuffel voor altijd verdwijnen“Ik hoop dat ik ooit zal verdrinken”
“Ik werd verliefd op mijn leraar, omdat ik dacht dat hij me bijzonder vond, maar nu weet ik dat ik gewoon wanhopig zocht naar iemand die me lief vond, maar ik wist ook dat niemand dat zou doen, dat kon niet.”
“Ik sluit mezelf buiten zodat anderen dat niet meer kunnen en hoeven te doen”
”Als mijn vader slaapt, zet ik stiekem de TV zachter”
Uren kan ik zoeken op dat soort websites, uren kan ik lachen maar ook bijna wel huilen om de plaatjes en de teksten die dan weer op die plaatjes staan. Ik struin hele archieven door, op zoek, drang om te vinden, niet wetende wat ik zoek. Heerlijk vind ik het om het leed van anderen zo anoniem te zien, hun twijfels, hun diepste angsten zonder dat ik ze ook maar ken, en vooral zonder dat ze mij ooit zullen kennen. Want ik weiger pertinent om op die sites te posten, want dat verwoest dan mijn heerlijke middagjes melancholie, zachtjes glimlachen, en zachtjes mezelf afvragen of geen bekende daar heeft gepost. En toch stiekem te blijven zoeken, om maar te weten wat ik eigenlijk zoek. Wanhoopskreten en bekentenissen vertellen zonder dat je dat doet omdat je doodgaat. Heerlijk, maar vooral ook omdat ik dat zelf dan niet hoef op te schrijven wat mijn dingen zouden zijn. Wat zouden mijn briefgeheimen zijn?
Zou ik überhaupt nog geheimen hebben waarvan niemand een vermoeden heeft, of waar iemand van wil horen? Zouden ze dat niet dom vinden? En toch ben ik nog op zoek, en zal ik blijven lezen op dat soort sites totdat ik alles wat ik maar kan weten, weet. Ik wil het allemaal weten, onthouden, vastpakken en vooral gebruiken. Gebruiken omdat ik het zo mooi vind, de eerlijkheid en de puurheid van die mensen, terwijl ze zwart zien van de geheimen. Ik zie daar mijn eigen eerlijkheid en puurheid wel in. Ik wil ze allemaal weten, zodat ik weer verder kan gaan, en weer mijn eigen angsten en troebele dingen voorbij zie komen, zonder dat ik daar wat mee moet. Ze zijn van een ander, en niet van mij. Afstand, veiligheid, en vooral geen verantwoordelijkheidsgevoel. Anonimiteit, niet weten wie ik ben, maar ik ook niet weten wie jij bent. Ik ken alleen een van jouw dirty little secrets. Heerlijk zo’n website. Stel je toch eens voor dat er zou staan: “Ik heb mijn piercings, maar eigenlijk wil ik gewoon een saaie burgertrut zijn.” Nou, die zou absoluut niet van mij afstammen hoor.
En toch vraag ik me af, wat voor geheimen zouden van mij af kunnen komen? Of aan mij gericht zijn, of over mij gaan. Maar natuurlijk weet ik dat het niet zo is, maar toch zou het stiekem fijn zijn. Misschien zou dat mijn briefgeheim wel kunnen zijn. Maar of dat nog een geheim is…
“Soms zou ik willen dat iemand me zo lief zou vinden dat ze heel Nederland voor me doorreizen, en me dan honderd keer zouden vertellen hoe lief ze me vinden” Ze doen het niet, maar daarom doe ik het wel voor iemand, omdat ik diegene echt zo lief vind dat ik me zonder dat diegene het zo gedetailleerd weet, ik me veilig bij hem voel.”
“Ze vinden me wel lief, maar zouden ze ook op mijn begrafenis komen als ik dood ben?”
Gelukkig zullen ze er nooit staan, en zal ik voor sommige altijd een open boek blijven lijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten