Borderline..

Aan mijn Borderlinestoornis en de 27/28/29 stemmen in mijn hoofd.

Ik weet dat jullie er niks aan kunnen doen, dat jullie er zijn maar zou het misschien iets minder mogen? Ik trek het namelijk niet meer dat ik zo anders denk en me anders gedraag dan de meeste mensen op deze kloot. Ik wil niet meer continu te horen moeten krijgen dat ik vast aan jullie zit, dat ik er waarschijnlijk ook niet meer vanaf kom. De ene therapeut noemt het onwelwillendheid, de ander noemde het niet mijn schuld. Ik kan er inderdaad niks aan veranderen dat ik geen laagje over mijn emoties heb, en dat mijn emoties als een soort van vuurpijl op je af komt knallen. Ik wou dat je er niet was Borderline, echt. Ik haat het dat je me laat knallen, of barsten of iemand lief heb alsof het een soort God is, ik baal ervan dat ik er achter moest komen dat dat niet normaal was. Dingen gaan door jou en mij stuk, en het ergste is nog dat ik dat hoe hard ik ook probeer dat tegen te gaan, met het tegengaan van dit gedrag, het alleen maar erger maak. Ik baal ervan dat ik door jou geen vriendschappen kan onderhouden op een normale manier, ik weet dat ik nooit vrienden heb gehad, maar jij hebt het alleen maar erger gemaakt. Ik ben boos dat ik door jou bepaalde emoties ook niet heb die anderen wel hebben. Ik ween niet gewoon, nee. Ik jank alsof ik doodga (gek toch dat ik DAT niet erg zou vinden) of ik ben van steen. Ik baal ervan dat jij een stel angsten hebt meegenomen.

Verlatingsangst, wat is dat nou weer voor iets doms? Mensen begrijpen het niet, en jij en ik begrijpen niet dat mensen het raar vinden dat ik honderd keer moet vragen of ze me nog lief vinden, of me niet in de steek gaan laten. Waarom maak jij het alleen maar erger? Ik weet dat ik vroeger vreselijke dingen heb meegemaakt, en dat jij dat geeft als beschermingslaag, maar eigenlijk maak je me meer kapot. Ik zou mensen niet vertrouwen als ik dat honderd keer vraag. Nee, das nogal wiedes. Maargoed, ik vertrouw inderdaad ook bijna niemand.

Vertrouwensangst: Ik durf geen reet meer te zeggen, en Jan is pas de enige psycholoog die van de hoed en de rand weet, omdat jij me hebt verteld dat ik als ik mijn ouders vaak al niet eens kon vertrouwen, ik niemand kon vertrouwen. Als een aantal man willekeurig (alsof er Free Whore op mijn hoofd en kut zou staan) aan me zat, niemand meer te vertrouwen was, en jij ziet het notabene nog als geluk dat mijn ouders niet degene zijn geweest die me misbruikt hebben. Wat voor een geluk is dat? Je ouders hebben het niet gedaan, dus is het niet erg? Ik heb nog steeds het idee dat op enkele mensen na, bij ieder mens een hulp of Satan zelf bij ze woont om mij kapot te maken. Tis geen Kerstman, maar toch.

Dissociatie: Ik weet de helft niet meer van vroeger, en dat vind ik net zo moeilijk als dat ik het in het begin vond om dat woord te spellen. Bescherming. Ja, dat zal. Maar ik wil wel es gewoon een normale dag.

Suicidale gedachten en zelfmoordpogingen: Waarom zorgen jij en ik dat ik het nog na 29 keer een halve of hele poging nog niet snap dat ik moet leven? Inderdaad omdat jij en ik, en ik vooral met jou het leven te zwaar vind en eenzaam. Lisanne Remi Herder

en al dat soort shit.

Ik  ben je eigenlijk gewoon zat. Laat me met rust, ik ga niet eens meer opschrijven wat je me allemaal aandoet. Het is teveel, en anders dan lijkt het ook zo op een janknummer van Hazes.

Maar help me nou een gewoon leven te maken, want op een podium zijn jullie leuk om grappen over te maken, maar daarmee houdt het op.

Weet je nog dat filmpje wat ik ooit maakte? Deze. Ik was niet de enige met Borderline, en toch (ook al heb ik mijn eigen club van Sinterklaas) voelt het verrekte eenzaam.

http://www.youtube.com/watch?v=7nBUyT7XRnw