Op zoek naar liefde (uit mijn dagboek 2 jaar en 3 jaar geleden)

"Als een klein meisje lig ik daar met mijn hoofd op jouw schouder, verdrietig en eenzaam zoals ik mij voel, verstop ik mezelf voor mijn eigen gevoelens, onder jouw armen. Jij vecht er wel tegen voor me, want ik ben te zwak en te klein om het aan te kunnen gaan. Jij, degene met de sterkste armen, met de breedste schouders om op te huilen, de meest doordringende ogen van allemaal, jij die voor mij vecht en mij pas weer los laat als het allemaal weer veilig genoeg is, want wie begrijpt nou dat de wereld overweldigen kan, als ze er zelf niet bang voor zijn? Laat me alsjeblieft niet meer alleen, want in mijn eentje, kan ik het niet. Mag ik jouw hand gebruiken om me er aan vast te houden? Zou ik dat mogen? Maar vergeef me, als ik je hand weer loslaat.. Kun je me dat denk je vergeven? Hoef ik bij jou niet meer weg te duiken van de angst die ik voel? Mag ik er zijn? Mag ik iets in nemen? Of kleineer je me zometeen? Ik ben bang, want ik verlang naar jouw, maar ik ken je niet. Ik heb je nog niet leren kennen. Laat me bij je schuilen, troost mij van mijn oneindige verdriet. Hou me vast, laat me heel eventjes ervaren wat echte liefde kan zijn, ook al is het maar heel eventjes. Knuffel me, alsof ik pas geboren ben, knuffel me alsof ik meer waard ben dan goud. Laat me merken dat je van me houdt, zonder dat ik bang hoef te zijn dat je liegt. Hou me tegen als ik flip en in paniek raak. Hou me tegen als de drang te hoog wordt, om tegen te kunnen vechten, en ik eraan toegeef. Neem mij even over, zodat ik niet bezwijken zal, neem mij even onder jouw hoede, ook al weet ik dan nog steeds niet wie je bent. Neem mij maar even mee, naar jouw veilige haven, draag me over alles heen, want lopen kan ik niet. Bepaal de stappen en draag ze met me. Vertel me wat ik wil horen, en dat alles wel weer oke zal zijn. Maar dat heb ik je nog niet horen zeggen. 
Mag ik alsjeblieft even klein zijn, en dan ben jij degene die voor me zorgen zal, mag dat heel even? Ik snak er zo naar, om me even over te geven aan jouw warmte en jou woordjes. Mag ik even zwak zijn? Mag ik even toegeven dat ik niet sterk kan zijn? Mag ik zeggen dat ik het geprobeerd heb, maar dat het uiteindelijk niks wegnam? Mag ik? Mag ik? Mag ik? Mag ik jouw toestemming, te zijn? Mag ik eventjes van jou zijn, en jouw toebehoren? 

En nog steeds weet ik niet wie je bent, maar veilig genoeg om te dromen.. En stiekem hoop ik dat jij het echt bent.. "

Het betraande ogen kijkt ze naar haarzelf in de spiegel, ze begon zichzelf steeds meer te haten en stom te vinden.
Waarom moest zij nou deze gevaarlijke wereld in, zonder schild en zonder zwaard, klaar om kapot te gaan vallen.
Het meisje bleef liever in haar eigen wereldje zitten, die bestond uit knuffels en veilige plekjes om te overleven.
Knuffels worden ook afgepakt omdat de grote mensen vinden dat dat niet meer hoort, op meisje`s leeftijd nu.
Het meisje wil niet opgroeien in die koude kille omgeving, waar ze zichzelf niet kan en mag verdedigen, echt niet.
Maar toch lijkt er niets anders op te zitten dan zich groot maken, blij gezichtje maken en opzetten, en doorgaan.
Het meisje is doodsbang dat ze wordt aangewezen op wat ze fout doet, en dat ze dingen doet die niet mogen.
Ze voelt zich alles behalve veilig in de grote mensen wereld waar ze bijna word ondergelopen met veel geweld.
Het meisje moet ook vaak huilen als ze in bed ligt, en dan huilt ze zichzelf altijd in slaap met haar vele tranen.
De tranen van haar onbegrepen pijn, die niemand blijkbaar wil zien als ze haar maskertje af probeert te laten.
Pijn die alleen zij kan voelen, en met niemand anders lijkt te kunnen delen, de pijn die echt eens weg moet gaan.
De pijn die geen woorden kent om het genoeg uit te drukken, maar in alle hevigheid opkomt en woed, en blijft.
Waar zijn de veilige armen gebleven waar ze in mag liggen, zijn die er ooit wel geweest? Ze kan ze niet vinden.
Waar zijn de mensen die zeggen dat ze van haar houden? Die niet de woorden "Ik haat je" alleen kunnen zeggen.
Ze weet het niet, maar het meisje wil het wel heel graag leren kennen en weten, het meisje huilt vele tranen.

Het meisje draagt lange mouwen om haar wonden die haar handen hebben gemaakt te verbergen voor iedereen.
Haar handen hebben de wonden gemaakt, maar haar hoofd heeft ze met een stiekem plan in werking gezet alweer.Ze moet zichzelf kapot maken, maar niemand mag merken dat ze het doet, anders word ze uit gelachen door hen.Waar zijn de tijden gebleven dat ze van zichzelf kon en mocht houden vraag je jezelf nu zeker af? Die had ze niet.Ze heeft zichzelf altijd al intens gehaat en veracht, voor zover ze zich kan herinneren leefde ze al in oorlogen.Ze zou het je niet zeggen maar eigenlijk is ze op zoek naar de armen die haar warm houden en beschermen.Armen die haar zachtjes strelen, haar zekerheid bieden en haar gerust stellen als het meisje weer erg bang is.Het meisje is zo erg op zoek naar veiligheid, maar niemand kan het haar bieden, of doet haar later weer pijn.