Floor

Vorige week donderdagnacht is een vriendin, een collega en een prachtige mooie comédienne door een ernstig ongeval om het leven gekomen. Ik kreeg het nieuws te horen 5 minuten voor ik op moest. In een vlaag van verstandswanorde heb ik de stage manager gevraagd of ik de tweede helft mocht spelen. Ik moest een slecht bericht een plek geven en had een uurtje nodig. Dat uurtje is een week geworden en waarschijnlijk langer. Het plezier is even weg. Het is knap lastig om grappig te zijn als je verdrietig bent. Uiteindelijk ben ik vrijdagavond wel het podium opgelopen en heb mijn beste set van het seizoen gespeeld. Je bent op je best als het er allemaal niet meer toe doet.

In de week erna hoorde ik allemaal wijze woorden voorbij komen. De eeuwige waarheid: "Je weet pas wat je mist als het er niet meer is.", de hulp-opmerking: "The show must go on." en toen nog vervelender: "humor om te relativeren." Wijze woorden als je een paar maanden verder bent. Irritante opmerkingen als je er midden in zit. Het lukt niet echt om het idee van je af te zetten dat iemand er niet meer is. Iemand die net als wij gewoon haar passie volgde, iemand die net als wij gewoon grappig wilde zijn, iemand die net als wij onzeker was, iemand die net als wij haar plek had gevonden in de rare en harde comedy wereld in Nederland. Iemand die sinds een week vaker in de krant is gekomen met slecht nieuws dan met haar comedy.

Met haar dood lijkt het of alle grenzen even wegvallen en alle onderlinge concurrentie en competitieve neigingen van de comedyclubs er niet meer toe doen. Met haar dood wordt akelig duidelijk dat comedians in Nederland meer met elkaar hebben dan wij soms willen geloven. We gunnen onszelf vaak meer dan de ander en vinden van alles van onze collega's. We doen geen moeite om ze de grond in te praten en krijgen een compliment met moeite over onze lippen. We zijn het vaak niet met elkaar eens. Toch zijn we het nu wel eens over één ding: Floor was een bindmiddel, een sprankelend licht en een onbevooroordeelde collega van ons allemaal. Ze deed haar ding en liet zich niet afleiden door alle onzin die wij, comedians, als onzekere types tentoonspreiden. Het meisje met quadriplegie heeft ons een les geleerd.

Ik weet precies de eerste en de laatste keer dat ik Floor zag. De eerste was in het Posttheater in Arnhem tijdens de halve finale van de Comedy Award. Ik presenteerde die en zij deed mee. Na haar set maakte ik een diepe buiging. Na mijn afkondiging kreeg ik een knuffel in de coulissen en een vriendschap was geboren. We hebben veel gepraat over comedy, over vertrouwen en doorzetten. Afgelopen zomer nog een week lang elke ochtend met een koffie verkeerd op het terras in Mimizan, waar elk jaar comedy wordt georganiseerd. Haar wensen, haar beperkingen en haar toekomst. De laatste keer was in het Comedytheater in Amsterdam. Ze was net aangenomen bij de Comedytrain en oogde vrolijk. Ze dronk koffie verkeerd. Die dronk ze altijd het kopje in beide handen houdend. Die bracht ze trillend naar haar lippen en nipte voorzichtig. Het zag er altijd kwetsbaar uit. Kwetsbaarder dan je deed beseffen. Dus kan ik niet anders concluderen. Je weet pas echt wat je mist als het er niet meer is.

(www.comedyhuis.nl) 

Hierboven staat de hartverscheurende column van Jeroen, door mij gezien als een man met veel ervaring, liefde en humor. Niet alleen door mij, maar ook door Floor. Ik herinner me zelf ineens dat ik op het moment supreme dat ik Jeroen Pater omver lulde in het Posttheater, tijdens de halve finale van de Comedyaward was. Tenminste dat dacht ik.  Ik weet niet waarom ik was vergeten dat ik Floortje al langer kende dan alleen via de comedy, ik schaam me dat ik dat vergeten was. Nu komen allerlei herinneringen naar boven.  Het meisje waarmee ik veel mailde omdat wij beiden gehandicapt waren (ook al hadden we beiden ook net zo hard een hekel aan dat woord) zag ik dan eindelijk es in het echt. Niet alleen via mail, of de TV, forum of wat dan ook. In reality, ik zag Floor. Liever gezegd: Floor kwam, zag en overwon. Niet alleen de comedyaward (alleen weet ik niet meer of ze die nou gewonnen heeft of niet) maar ook mij. Ze had een plekje in mijn hart vanaf het moment dat ik haar voordat Jeroen naar buiten kwam, om iets te regelen iets met vrijkaartjes voor een ander ofzoiets. Floor was een meisje dat mij leerde en vooral liet zien dat je met een lichamelijke handicap (of uitdaging as she said it) best nog wel wat voor elkaar kan boksen. Ik wist het, maar Floor.. Die was daar voor mij wel echt het boegbeeld van. Wat nou handicap? Wat nou moeilijk? GAAN! Dat moet je doen. Floor die beukte tegen alle hindernissen in, en ze nam ze lang en breed, en liet dan vervolgens met een wel verdiende big smile (zoals alleen Floor hem op haar Floors kon doen) zien dat ze die hindernis ook echt had genomen. Het enige wat ik kon was denken.. Wauw. Wat een wereldwijf. En dat was ze ook, voor mij, maar ze nam ook plek in in de wereld. Keihard was ze bezig haar plekje te vinden, en ook al sprak ik haar daardoor niet meer zo vaak, ik heb hopelijk wel gezegd hoe trots ik was en ben. Ja. Je leest het goed. Ik ben nog steeds trots op haar. Omdat ze zo goed bezig was, en zo vocht voor haar plekje in deze wereld. Ik ben trots op haar omdat ze mensen heeft verbonden met elkaar, en ik ben trots dat ze zoveel positief teweeg heeft gebracht. Ik ben trots en blij met haar puurheid. Ze was hoe ze was, en nothing else. Floor kon het goed hebben als je een grapje over en met haar maakte, als het maar een goede was. Ik ben trots dat dat meisje vocht zelfs tot het bittere pijnlijke einde in het ziekenhuis. Floor, mijn/onze lieve Floor, was een eerlijke dame, die vocht voor een plek voor zichzelf in deze wereld, en tegelijkertijd een ander zomaar in haar hart kon sluiten. Als ze eenmaal om je gaf.. dan deed ze dat ook echt. Floor vocht omdat ze vond dat ze dat verdiende, een plek in de wereld, en ook in de comedywereld. Floor liet zich net zoals anderen schreven niet weerhouden. Ze vocht, en won, en verwezenlijkte zo haar grootste en liefste droom. De comedytrain. TROTS was ik, en nu ik zeker wist dat we elkaar minder gingen spreken omdat zij het drukker kreeg, heb ik haardat ook meerdere malen gemaild. De mail was en is onze grote vriend geweest. 

 De hierbeneden beschreven herinnering zal ik echt nooit meer vergeten, ik beloof het.  Het kan alleen zijn dat datums door elkaar lopen, omdat ik Floor meerdere malen heb gezien waarvan 2 keer met Jeroen.

Ik kom als gewoonlijk als een dolle stier naar binnen rijden in het theater, van excitement maar ook van spasmes. Ik sta daar aan de kassa om mijn kaartje op te halen, en Floor komt aangelopen. Ik zie haar handicap niet meer, en ze verontschuldigd zich voor het feit dat ze zo raar loopt aan de kassa.  Ik vertel haar dat dat helemaal niet uitmaakt, en dat ik Lisanne ben met wie ze veel gemaild heeft, en dat ik het superstoer vind om haar dan eindelijk in het echt te zien. Floor verteld mij het zelfde en zegt dat ze doodnerveus is voor vanavond. Ook dan vertel ik weer dat het nergens voor nodig is, omdat ze mooi hier staat, en dat had ze niet gedaan als ze niet grappig was. Heb zelfvertrouwen. “Moet jij nodig zeggen!” grapte ze. Ik heb niet veel over mijn onzekerheden verteld, maar wel dat ik baalde van mijn handicap, en dat ik wilde dat ik net zoveel lef had als zij. Niet wetende wat er die avond zou gebeuren. Ik moest zo hard lachen dat ik mijn kaartje liet vallen. Floor raapte hem meteen op, en terwijl ik me helemaal schuldig voelde over het feit dat dingen oprapen voor haar misschien wel net zo makkelijk waren als voor mij. (Ja, ik zeg expres makkelijk) en Floor moest lachen, ga je me testen of ik wel echt spastisch ben?” Ze zei dat ze weer naar achteren ging, en dat ze het echt leuk vond mij te zien. Daarna kwam Jeroen naar de balie, en ik vloog met een noodgang naar de bar, omdat ik maar niet kon geloven dat hij er was, en Floor. Ik gierde van binnen, kreeg de ene na de andere spastische aanval van excitement. Jeroen zei hoi en ging naar achteren.

Die avond zat zijn broer er ook, en we raakte aan de praat. Hij was net als ik nu al onder de indruk van Floor en hij vroeg hoe ik Jeroen kende en hoe lang. We zouden na de voorstelling verder kletsen. Wat er met mij is gebeurd, dat weet iedereen nu. Toen het pauze was, en ik nog gewoon de zaal in durfde, kwam Floor naar me toegelopen. “Normaal doe ik dit niet, maar volgend jaar sta jij hier ook, deal?” Een paar complimenten verder, wist ik het zeker. Floortje had mijn hart definitief gestolen. We zagen elkaar, en we waren beide trots op elkaar.

Avonden mailen, af en toe bellen waren het gevolg. Beide trots op elkaar, en iedere keer als ik iemand vertelde dat ik ook comedy deed, vroeg of ik haar kende. En andersom. Floor was Floor, en we waren blij met elkaar en trots. Ik baal dat ik haar de laatste paar maanden niet zoveel heb gesproken.. Maar Floor amazed me.  Ik weet nog dat ik Floor mailde dat het optreden zo goed ging en dat ik bij BNN op TV kwam. Het enige wat ze zei.. Zie je wel!

Ik ben blij dat ik haar heb mogen meemaken, ook al had dat van mij veel vaker gemogen en ik ben nog blijer dat anderen dat ook hebben mogen doen. Vanmiddag viel de rouwkaart in mijn brievenbus. Weer dikke tranen, van ongeloof en van boosheid. Ik snap het nog steeds niet, en ik wil het niet. 

Lieve Floor, 

Het liefste zou ik je terughalen, maar dat gaat niet.
Het liefste zou ik gedane zaken omkeren, maar dat..
Dat gaat niet.
Het liefste zou ik je dit besparen,
Hoe je de wereld te vroeg verliet

Lieve Floor

Maak ze aan het lachen daar boven
Geef God,als ie er zit een goede show
Geef God maar een grote glimlach
En zeg hem ook maar dat hij
In zijn handen knijpen mag
Dat Hij jou weer bij zich heeft
Tis niet eerlijk
Dat jij niet meer leeft

Floor,

Rust zacht.. en lach! Meis. Lach.

X Lisanne