Afscheid

Ik heb geschreven dat ik geen sentimenteel verhaal wil schrijven over mijn bevindingen en gedoetjes in 2010. Maar ik ben daar toch nog even van teruggekomen. Ik heb namelijk een ding. Aan de ene kant wil ik 2010 bedanken voor de mooie momenten die ik gehad heb met Vals Plat, Je Zal Het Maar Hebben, Tygo Gernandt, ReVamp, Epica, Brokstukken en Jeroen. Ook nog mijn optredens natuurlijk. Tatto's enzo.Het mogen krijgen van Frummel, en mijn zeer geliefde Jingles. Het winnen van een aantal dingen, maar aan de andere kant komt er ook een woede naar boven. Ik strijd nog steeds hard voor geluk, ik heb me ook dit jaar gans gesneden, ik heb dood gewild, Ik heb Jingles verloren door een fout van de dierenarts. Ik ben in aanraking gekomen met de politie, door mijn psychoses, en eigenlijk is er wat dat betreft geen fack veranderd. Ieder jaar weer het zelfde.

2011: Mag ik dan eindelijk eens voelen hoe het is om gelukkig te zijn, en het dan vast te houden?




Happy new year!

Sentimenteel en wederom kutgedoe.

Ik vertik het om aan goede voornemens te doen, ik weiger omdat ik al blij ben dat ik iets normaals voor elkaar krijg. Daarbij ben ik van mening dat je op elk moment van de dag, je leven kan beteren (al moet ik zeggen dat ik daar zelf niet zo in slaag.) Ik heb veel gedaan dit jaar, en ik ben ook voor mijn gevoel alweer duizendtriljoen keer suïcidaal en depressief ben geweest, ik heb veel dingen gedaan, leuk en vooral ook minder tof.Ik kan je zeggen dat drie keer opgepakt worden voor winkeldiefstal, waarvan je het de derde keer echt niet gedaan hebt, en toch weer gezeik krijgt, niet tof is. Dat waren trouwens de andere keren ook niet tof, maar ja. I seemed to have lost my head somewhere along the way. Hallo Hitler en Hall(O)eluja Jezus. - psychose - Ik ben er wel klaar mee, met alle ellende. Maar ik weet ook dat ik mijn ziektes, gewoon weer meeneem. 2010 was wel wat, maar 2011.. I don't want it.

Je Zal Het Maar Hebben III

De zoveelste blog die ik hier aan wijd, maar ik krijg echt zoveel vragen en persoonlijke vragen ook dat ik heb besloten om er op deze manier op te reageren. Sommige vragen waren erg persoonlijk en erg moeilijk om te antwoorden, en op sommige heb ik gewoon geen antwoord. Maar daar gaan we dan.

01: Waarom heb jij meegedaan? Ik heb meegedaan omdat ik gevraagd werd, en altijd al naar dat programma keek, en in die tijd hadden ze natuurlijk ook wel uitzendingen over Borderline en depressies bij Je Zal Het Maar Hebben, maar niet waar ik aansluiting bij vond. Ik heb dus meegedaan om mijn verhaal te kunnen doen, en om mensen te helpen (voor zover ik dat kan) en mensen denken dat als je stemmen in je hoofd hoort, dat je dan per definitie gevaarlijk bent. Niet dus.


02: Hoe komt het dat je blond, dan rood, en dan weer blond bent? Er zat een redelijke tijd tussen de dagboekfragmenten en de daadwerkelijke opnames en ik ben gauw uitgekeken op dingen (wat ook voor mij Borderline typeert - impulsiviteit) en ik was dus uitgekeken op mijn blonde haar, maar ik had geen rekening gehouden met het feit dat dat er voor de televisie raar uit kan zien. =)


03: Je komt wel labiel over zeg!


Ik ben inderdaad labiel, maar meer stemmingslabiel. Mijn stemmingen veranderen om de haverklap en dat noemt men dan labiel, ik noem het wisselvallig. Ik moet het leven gewoon nemen zoals het is.


04: Ik geloof het allemaal niet zo dat je dat allemaal kan hebben, is het niet verzonnen of gescript?

Niks is gescript, misschien enkel de vragen om zo niet te vergeten dat ze gesteld moeten worden, maar ik ben volledig mezelf, en volledig eerlijk en open geweest. Als dat niet geloofwaardig overkomt, kan ik daar niks aan doen. 


05: Heb je Valerio niet beschadigd?

Met Valerio is alles okee!


06: Wil je nu nog steeds dood, in de uitzending heb je dat een aantal keer gezegd?

Like I said: Het leven is voor mij geen feestje.

Je Zal Het Maar Hebben II

Het zit erop! Veel reacties gekregen op het programma Je Zal Het Maar Hebben, negatieve reacties maar gelukkig ook een hele hoop positieve feedback gekregen. Doet me goed, maar aan de andere kant vind ik het lastig dat vooral de negatieve reacties blijven hangen. De stemmen in mijn hoofd en daar bovenop nog mijn eigen gedachten zorgde er voor dat ik het heel moeilijk vond om naar mezelf te kijken op de televisie. Ik liep over van de emotie, zeg maar. Ik wil niet dat iemand me stom vind, en ben ik wel een goede kandidaat? Dalijk moet niemand me meer. Hoeveel mensen zullen er kijken? Zou mama ook kijken? Jezus, hebben ze dat dagboek stukje gebruikt? Jezus, alweer een SMS, yay! Jezus, wat voelt dit raar! Ik ben zo bang dat.. Ik wil dood.. Zoals je ziet was er geen pijl te trekken op mijn gedachten cq gevoel. Het schoot alle kanten op, en toen ik het op de groep aan het kijken was, met de begeleiding toen moesten ze me echt zeggen dat er niks aan de hand was, en dat ze niet anders gingen denken. De reacties via de telefoon en facebook waren ook niet aan te slepen. Ik ben blij dat ik heb meegedaan en dat ik dat allemaal heb mogen ervaren, en ik ben vooral blij dat ik mijn mening + angst voor Valerio heb weg kunnen doen. Valerio en de rest: Thanx!

Tomorrow a "happy" birthday for me..

Morgen ben ik jarig, op 21 december 2010 word ik 21 jaar. Op de kortste dag van het jaar ben ik al 20 jaar jarig, en de dag word er niet langer van, en de nacht niet korter. Ik heb eigenlijk nooit zin gehad om mijn verjaardag te vieren, ik heb eigenlijk nooit het idee gehad dat ik jarig was, behalve dat mijn ouders kadootjes gaven, en toendertijd mijn beste vriendinnetje kwam, kwam er geen hond. Ik had geen vrienden, en als ik die al had, bleken dat even later nepvrienden te zijn, toen ik opdraaide voor het zuipfeestje wat ik gaf. Ik zou mensen aan de drank verplicht hebben, maar er was ook gewoon cola in huis, en mensen belden af. Er kwam geen hond, vonden me niet belangrijk genoeg, of vonden dat de Kerstboom ineens niet langer kon wachten. Nare herinneringen, op school voelde ik me altijd even jarig, en telde ik een dag in het jaar mee. Ik had snoep. Ik heb tot nu toe ieder jaar met buikpijn de 20e van December geslapen, ik wilde niet jarig zijn, en ik wil niet dat het pijn doet, die herinneringen.

Maar dit jaar.. dit jaar word anders. Ik heb mijn verjaardag al "gevierd" met ReVamp, en ik heb vanmorgen Sandra na lange tijd weer gezien, die de meest toffe Marilyn Monroe cadeautjes bij zich had voor me. I lalala love, Marilyn Monroe. Er hebben mensen aan me gedacht, en dat is fijn. Ik ben niet vergeten, ook al ben ik morgen pas jarig. Aan elkaar denken, dat is belangrijk.

"Happy" Birthday to meee!

Gordon geliefd

For God so loved the world that he gave his only begotten Son that whoever believes in Him shall not perish... But have eternal life.
John 3:16

Hij houd dus ook van Gordon :)

Damned but still got at Revamp!

Sneeuw zweet en tranen heeft het me gekost om bij ReVamp te komen, op zijn zachtst gezegd vonden begeleiders, mama en zelfs beste ReVampdinnetje Sandra het geen goed plan dat ik ging. Ik zou toch zonder mama gaan (Thank God, I did..)  Sandra smste in de middag al dat ze waarschijnlijk niet ging komen, en dat Peter (ReVampdude) sowieso niet zou komen. Iets met een weeralarm en anderhalf uur doen over twee kilometer. Ik had vanmorgen al om 07.00 de bus besteld, ik dacht daarmee veilig te zitten, maar omdat ik hem eerst om kwart over vier had staan, had ik hem na mensen hun "is dat wel vroeg genoeg?" hem om half 3 gezet. Dat was maar goed ook, want hij kwam pas om half vijf aankakken. Ik had al flink panisch op Facebook laten weten dat ik bang was dat de taxi sowieso niet kwam (het zou bij La Herder niet de eerste keer zijn, I promise.) en na flink wat heen en weer gebel, stond ie er om half vijf. De rit was op zijn zachtst gezegd nogal vermoeiend door een oude dame met een onverstaanbaar accent, maar als ik de chauffeur aka de vertaler moest geloven, was het wel een dame met veel reiservaring, en familie in Brazilië. Het triggerde, en door de kou van het wachten op de taxi kon ik uberhaupt al niet goed meer zitten, laat staan praten, dus kon ik ook niet zeggen dat ik even iemand ging bellen voor de afleiding. De dame komt echt uit een picture perfect family, en dat wil ik stiekem ook. De dingen die mama en papa doen.. nou ja, ik laat mijn kalme stemming nu even niet door mijn gedachten verkloten. Eenmaal aangekomen bij ReVamp, was de spanning me blijkbaar teveel geworden, en zag ik dingen die er niet waren, althans dat hoop ik. Ik begon te hyperventileren, en het enige (ik schaam me DOOOD)!) was tegen de barman vragen of de band er al was, waarop hij antwoordde, dat de helft er was, en de andere helft (Matthias.. ;)) nog niet. Dus ik legde hem uit dat ik daar last van had, en dat ik behoefte had aan bekende mensen. De bardude ging het vragen, en van Jaap en de rest mocht ik alvast naar de zaal komen, en dat luchtte wel op. Maar voordat dit een ontzettend -ik heb het zo zwaar gehad, en ik heb het met moeite gehaald - kut verhaal word, ga ik maar gauw verder. Ik heb de soundcheck gezien, wich was quite fun, en eerlijk is eerlijk: Marco Borsato klinkt stukken beter als Floor het zingt, maar dat is dan ook niet zo moeilijk. Ik vind die man gewoon een "kweelveel". De mannen van ReVamp zeiden me een voor een gedag en Jaap die gaf me een dikke knuffel, en toen merkte ik wel dat het een beetje zakte (de spanning dan.)

Ik had beloofd dat ik taart mee zou nemen omdat ik jarig ben dinsdag, en ik wilde het vieren dus met Jaap afgesproken dat we dat voor de show, maar na het eten zouden doen. Dat was keigezellig, en ik merk aan mezelf dat ik me steeds meer op mijn gemak kom, bij de mensen. :) T was fijn, en ik ben gekust, gehandschud, en omdat mijn spieren zo verkrampt waren door spasmes, die weer was geactiveerd door die sneeuw, kon ik zelf niet eten, dus ging Jaap (met gelach van Arjan, en Floor, en toch nog enigszins een HEE! van Jaap, me helpen met mijn taart eten.

Op de foto geweest, en het was gewoon keileuk, ook het gevoel dat ik welkom was, was fijn. =) I loved it.

En toen kreeg ik dit...

En toen kreeg ik dit in mijn mailbox:

Ik hou van je.
Echt waar.


Jezus.


Het enige dat ik kan denken is, als dit liefde is, hoeft t niet meer.

Je Zal Het Maar Hebben

Ineens zei iemand op mijn groep dat ze in de krant had gelezen dat het programma Je Zal Het Maar Hebben eerder word uitgezonden wegens het vervallen van Family Matters. Het programma van verslavingsgoeroe Keith Bakker word niet uitgezonden omdat de onconventionele man, zonder pardon is beschuldigd van seksueel misbruik, en het dwingen van meisjes om te kijken naar pornografisch getinte programma's. Linkje 1 en linkje 2 Ik vind het sneu voor Keith Bakker, en ik geloof geen reet van de beschuldigingen, puur omdat ik echt alleen denk dat Keith goede bedoelingen had en nog steeds heeft. Daar ben ik van overtuigd, maar in een ieder kan je je vergissen, kijk maar naar de verhalen van monster Robert M. Maar daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben, maar het feit blijft: Een zijn dood, de ander zijn brood (ook al leeft Keith nog, gelukkig.) Mede door de Keith-hype word mijn uitzending eerder uitgezonden. Het werd maandag bevestigd door Saskia (mijn chick van de opnames en de gesprekken) van PalmPlus. Je Zal Het Maar Hebben zal starten op 21 december 2010 en mijn uitzending zal een week later zijn weg vinden naar de televisie, gelukkig zit er dan ook een mede JZHMH-ert in spanning, en ben ik gelukkig niet de enige die de dag na de uitzending waarschijnlijk overladen gaat worden met reacties. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het keileuk om mee te doen, maar het besef dat ik dalijk door half ziek en gezond Nederland bekeken word, doet toch wat met me, en vooral dat iedereen dan een mening gaat vormen, vind ik lastig. Ik dacht eerlijk gezegd dat ik de - het maakt me niet uit - houding iets langer vol kon houden. Het doet me wat, en ik heb na flink overleg van Saskia met de andere mensjes van Palm Plus toestemming gekregen om de uitzending eerder te mogen zien, om de paniekjes wat te kalmeren. Ik zag mezelf namelijk al hyperen van de angst dat ik dom geportretteerd zou worden, maar ik kan je zeggen dat dat niet het geval is, behalve dat ik nog steeds vind dat het dom was om geen schoenen aan te doen omdat mijn tenen nog te gekneusd waren. Nu zit ik er bij in roze sokken. Oh ja, en ik vind dat ik spastisch praat, maar dat is de een van de redenen dat ik meedoe aan dat programma - ik ben spastisch - en helaas is dat niet alles. Helaas heb ik zoveel dat de redactie van het programma moeite had om mijn stukje over een bepaalde ziekte te doen, ze namen me maar als heel persoon, wat ik dan weer probeer op te vatten als een compliment, maar het lukt me niet zo goed.

Want behalve het besef dat ik dalijk op TV bekeken word door half ziek en gezond Nederland, besef ik me ook des te meer dat wat ik allemaal heb, niet normaal is. Het is niet normaal om 27 stemmen in je hoofd te hebben, waarvan twee Ed en Henk heten en eigenlijk het grootste gedeelte van de dag je de oren van de kop te lullen. Het is niet normaal als je eigenlijk doodsbang bent voor mensen, en daarbij je continu afvraagt of Valerio of de rest van de crew je wel tof genoeg vind, of dat ze het als een opgave zien. Het is niet gezond als je 24/7 eigenlijk dood wil. Ik besef het, en het maakt me bang en verdrietig, maar ik ben blij dat de redactie het tot een tof uitzendinggevalletje heeft weten te maken. Geloof me, filmen op Appelpop met mijn zeer geliefde ReVamp was tof, en Amsterdam en de tattooshop was tof, en bij mij thuis ook, maar ik had niet gedacht dat het zoveel impact op me zou hebben. Vooral de dagboekfilmpjes, waar ik lekker nog niks over ga zeggen waren pittig, maar wel allereerlijkst. Ik heb mijn best gedaan, en meer kan ik niet doen. Meer ga ik ook niet doen, want dat lost niks op. 

Je Zal Het Maar Hebben is een hele ervaring voor me geweest, ik heb gehuild, geschreeuwd van angst, ik heb ontzettend gelachen (ook met Valerio.. ;)) maar ik heb ook ontzettend veel geleerd van hoe het in de werkelijkheid allemaal gaat, en ik heb vooral geleerd dat open zijn, en dingen uitspreken echt verlichting geeft. Het is een eerlijke oprechte uitzending, en ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ik vond het ook een onwijze eer. 

Na de opnames is er nog iemand bij mij geweest voor mijn kop op zo'n poppetje te zetten, ik vind het nu al sneu voor dat poppetje. haha.

Je Zal Het Maar Hebben, nou inderdaad! 

Life is

Life is

A battle that always continues
Searching for things that make you smile
Life is a secret at a point
Life is what you think of it
not what you make of it
Life is you
Life is being human
Life is being scared
Life is being happy
Life is trying to cope
Life is winning
Life is losing
Life is creating
Life is..

Mijn door God geinventeerde achterkantje en het Ware hilarische Kerstverhaal

Toen ik gisteren terugkwam van het optreden van Di-rect (wich was by the way friggin awesome) werd ik door mijn favoriete nachtdienst in bed gelegd. Daar kan je zo lekker mee kletsen, en daarbij ze is echt fakking grappig, en ze heeft een super aanstekelijke lach.Op de een of andere manier kwamen we op Moeder Theresa. Oh ja ze vroeg of ik wat naar achteren wilde in mijn bed, en noemde me Moeder Theresa. Of ik nog wat naar achteren wilde met mijn reet? Vroeg ik. Ik vind namelijk dat je mijn reet, gewoon reet moet noemen omdat billen of kont (wat ik trouwens een kutwoord vind) geen recht doet aan mijn omvang van die dingen waarop ik noodgedwongen de hele dag zit.  Ze grapte: "Nou, Moeder Theresa, God heeft je geen reet gegeven, en je moet het als Moeder Overste anders benoemen." Ik stikte zowat van het lachen, en had de bui flink hangen, en maakte ervan. "Nou, kindje van God, en Heilige Maagd Maria, Ik zou het wensen om met mijn door God geinventeerde achterkantje iets verder in bed gelegd te worden." Zij had het niet meer, en ik was eigenlijk allang blij dat ik in bed lag, want anders had ze me vast laten vallen. "Achterkantje, hahahahaha" schaterde ze happend naar adem. Ik was ondertussen lekker op dreef en bedacht me dat het Kerstverhaal ook anders had kunnen lopen dan dat het ging. Op de een of andere manier vond ik dat, en vond ik des te meer dat ik dat moest vertellen. Ik hoopte eigenlijk vooral dat God zich niet ging schamen voor mij, haha.

Er was eens een man met een baard, een stok en een vrouw. Zijn naam was Jozef. Jozef had een vrouw, die geen sex had met Jozef, want God voorzag haar in haar behoeften. Niet dat God sex met Maria heeft gehad, maar God vertelde aan Gabriel (een Goddelijke engel) dat Hij in Maria''s buik wel creatief met Kurk zou zijn, en een kindje (of in dat tijdsbestek, kinddeke) zou ontwerpen. Jozef, die kreeg dat te horen van Maria dat de Engel bij haar langs is geweest en heeft verteld wat de Engel zei. Jozef, het jaloerse kreng, dacht dat Maria loog, en toch seks had gehad met iemand, en bad even later naar God, of Hij hem een teken kon geven of Maria echt onbevlekt bevangen was. God antwoordde: Jozef, Kerel. Ze heeft met niemand sex gehad, ik heb gewoon een kind in d'r kut gedouwd. Wat er verder gebeurde dat deed er niet zo toe, maar Maria ging bevallen, en Jozef moest op een ezel (zo dom als een Ezel neem een auto) naar een Herberg, of te wel een schuur omdat Mormel te baren. En ze leefde allemaal lang en gelukkig. Jezus is geboren, Halleluja.

En toen.. pieste we samen bijna in de broek, en deed zij het licht uit, en ging ik slapen.
Ik bad: Sorry, God,  voor deze bizarre geest.