Ik was eigenlijk kerstliedjes aan het zingen met een begeleider toen hij zei "En de Glorie voor de Heer!" Toen grapte ik, eh... Glorix voor de Heer! Ik hoor dit eigenlijk niet te zeggen of om te lachen volgens de Kerk, maar ach. God heeft humor en ik kan het weten want Hij heeft mij gemaakt. Dus fuck it, en hier is mijn WC EE(N)D.
Bij deze leg ik de WC eed af. Onze Vader die in de hemel schijt, Uw ontlasting kome, Uw pis geschiede zowel in de hemel als op de plee op Verleid ons niet in verstopping, maar verlos ons van onze last Amen. U zijt de Glorix, en u komt alle glorix toe.
Lisanne
woensdag 20 oktober 2010
maandag 18 oktober 2010
Pot en is er trots op
Naam: Lisanne Herder
E-mail: stuur een e-mail
Verhaal geschreven op: 20 oktober 2003
Leeftijd op dat moment: 13 jaar
www.comingout.nl
Jahaa, ik heb mijn - ik ben uit de kast, eindelijk! - verhaal al met mijn 13 jaar verteld! Ik wist zeker dat ik het zeker zou blijven weten, zeg maar. Eenmaal uit de kast zou ik ook niet meer teruggaan, en daarbij de kast was in zekere zin al te krap. Ik heb net mijn comingout verhaal op de website teruggelezen, maar gek genoeg klopt er vrijwel niks van, hoe het daar staat. Het staat er een stuk positiever dan dat het daadwerkelijk gegaan is. Er staat ook niks bij over hoe mijn ouders reageerden, het is gewoon een heel neutrale omschrijving geworden. Daarom heb ik besloten om het overnieuw te schrijven, en dan ook goed. Want mijn comingout - I'm coming Out, I'm Coming... - zou ik voor geen goud overnieuw doen, en eigenlijk snap ik ook niet dat ik het verteld heb. Ik bedoel je zegt toch ook niet tegen je ouders "Nou, mama en papa, ik ben.. eh... eh... HETERO," Of wel dan? Waarom moeten homoseksuele mannen en vrouwen en vooruit dan, ook biseksuelen dat dan wel? Moet je je ouders voorbereiden op het feit dat ze geen kinderen krijgen ofzo, of vertel je het omdat je vind dat je tegen je vader moet zeggen dat je het beter gaat doen qua vrouwen uitzoeken dan dat hij gedaan heeft? Moet je je moeder stangen met het feit dat zij een schoonzoon krijgt en dus geen bruidsjurk voor haar schoondochter hoeft uit te kiezen, maar wel een shopbuddy krijgt die met haar roze schoenen wil kopen? Die jurk dat kan dan nog wel, maar dan moet je een hele feminine ladylike Gay Lord aan de haak hebben geslagen, of gewoon iets met een travestiet krijgen, maar volgens mij hoef je dan ook nog niet uit de kast, want dan heb je nog een beetje een Sexual Identity Crisis. Maar dat vind ik hoor, ik bedoel; dat is mijn mening. Ik heb geen last van de SIC, en dat ga ik nooit krijgen ook niet. Dat weet ik net zo zeker, als dat ik zeker weet dat ik lesbisch ben.
Ik ben lesbisch, ik ben een potje met vet, ik val op vrouwen, ik val op chickies, ik ben van de verkeerde kant. Of hoe je het ook noemen wil, ik noem het liever gewoon gek op de vrouwtjes. Ik hou van vrouwen, ik hou van mooie lieve zachte, en toch redelijk harde vrouwen. Ik ben er gek op, en dat durf ik nu zo te zeggen, maar er is een tijd geweest dat ik dat niet kon, en dat ik om mijn op vrouwen vallen, werd gepest, en dat werd alleen maar erger toen mijn toenmalige "beste vriendinnetje" (nu noem ik dat gebruikt worden door een sekreet.) uit de school klapte tijdens mijn zevende keer seksuele voorlichting op school, dat ik lesbisch was. Geen enkel meisje wilde nog in mijn buurt komen (dat scheelt, want echt verliefd zou ik er never op zijn geworden) en ik werd nog meer met de nek aangekeken dan dat ik al werd. Omdat ik er zo verdrietig van werd, en nog steeds een vriendje had, omdat ik niet lesbisch wilde zijn, en voor de zoveelste keer verliefd werd op een buurmeisje, heb ik het uitgemaakt met mijn "vriendje" omdat ik er niet meer tegen kon. Ik had het eigenlijk veel eerder uit moeten maken, maar dat zou dan meer geweest zijn om het feit dat hij echt niet kon zoenen. Hij zoende zoals een wasmachine zonder centrifuge aanvoelt als je de kleren eruit haalt. Echt ranzig dus, maar nu is mijn hobby nooit echt een tongzoen geven geweest, ik had ook altijd de neiging om gewoon uit baldadigheid op zijn tong te bijten, en mijn mond stonk daarna ook echt gewoon. Echt zo ranzig. Het leek wel of pepermunt toen nog uitgevonden moest worden, zovaak ben ik er helaas aan blootgesteld. Ik heb dus wel vriendjes gehad, maar dat was dan meer omdat ik dacht dat het zo hoorde. Mannetje/Vrouwtje, zo hoort het en niet anders. Ik heb met de een echt langer gehad dan met de ander, maar ik was dan ook een wanhopig fragiel meisje toen in die tijd. Dus ik kon er hoe hard ik ook mijn best deed, er niet zo goed tegen dat ik alleen was, maar kon ik er ook niet goed tegen als iemand zogenaamd verliefd op me was, en om diegene dan te pleasen, nam ik dan met hem. Never please a guy! Let a guy please you or take a woman! Don't worry, dat is het enige feministische trekje dat ik heb hoor! Ik zal geen Opzij 2.0 beginnen.
Ik heb nooit echt verliefdheid gevoeld voor een jongen, en ik had wat met jongens omdat ik dacht dat het zo hoorde, en ondertussen werd ik verliefd op klassenassistentes, buurmeisjes en ben ik zelfs verliefd geweest op zangeressen en vrouwelijke gitaristen. Maar ik dacht dat het wel over zou gaan, want het hoorde gewoon niet dat ik meisjes leuker vond dan jongens. Fuck you, ik pot? Flikker zelf toch effe op! Maar toen ik voor de zoveelste keer verliefd werd op een meisje, en er ondertussen op de middelbare school ook al lastig over gedaan werd, omdat ik nooit met een jongen gezien werd, en er verhalen de ronde gingen dat ik lesbisch zou zijn, doordat iemand met mij die seksuele voorlichting had gehad in de klas op dat tijdstip, dat had verteld. Ik kon er niet meer tegen, en ik kon er niet meer tegen dat ik zo verliefd was op Ryanne (toen van Bad Candy, daarna The Riplets, daarna Elle Bandita) dat ik haar op een gegeven moment gemaild heb, en omdat zij zo supportive reageerde heb ik het op een zondag in 2003 om 9.00 tijdens de lichamelijke verzorging verteld aan mijn moeder.
)
Mama? Ik eh.. moet je wat vertellen..
Wat dan?
Ik eh.. eh.. val op meisjes.
Lisan? Dat gaat wel over, en als dat niet over gaat, dan ja.. hmm..
Mama? Ben je boos?!
Nee, ik wist het al, maar ik had gehoopt dat het niet waar was..
Dat was de reactie van mijn moeder, en hoe mijn vader reageerde weet ik niet meer, maar ik weet nog wel dat mama en papa hadden besloten dat de familie (dus ook, oma) het moesten weten. Maar mijn oma van papa's kant is erg in de Heer en de Halleluja, de Heer is afgeprijst, dat ze daarbij maar hebben bedacht dat ik biseksueel zou zijn, zodat bij oma niet meteen een hartverlamming zou ontstaan. Ineens hielden de vragen op over hoe het met me ging in de liefde, maar niet dat ik ze vaak kreeg, want vaak zag ik ze toch niet. Bij mijn vaders kant was oma en consorten dus not amused. Maar papa zelf ook niet. Maar we spraken er gewoon niet over, ook niet toen ik een internet relatie kreeg.
Op school ging het van kwaad tot erger totdat ik echt had toe gegeven of liever gezegd toe geschreeuwd heb dat ik lesbisch was. JA NOU EN? TYF TOCH OP! IK VAL OP VROUWEN, LEAVE IT! Ik heb niet alleen daarom nare herinneringen aan mijn schoolperiode, maar ook aan mijn comingout. Je hoort het te kunnen vertellen als je er klaar voor bent (ook al is het er misschien nooit, dat goede moment!) Ik vind het trouwens geen reet uitmaken waar je nou op valt, dus, wees wie je bent! Maar ik denk dat ik het nooit zou hebben willen vertellen eigenlijk. Maar het enige voordeel hieraan is is dat je nu ongegeneerd naar girl on girl films mag kijken, en dat ga ik vanavond dan ook maar eens doen!
Wees wie je bent!
Lisanne
zondag 17 oktober 2010
Vroeg ik er soms om?
Normaal ben ik niet zo van het schrijven over dingen omtrent mijn handicap, omdat ik niet zielig gevonden wil worden, en ik meestal wel om kan gaan met idioten die dingen roepen. Daarom ben ik ook standup comedy begonnen, maar dit sloeg echt alles. Ik was gisteren bij Bijbabbelen met Arie Koomen, Menno Stam en Wilko Terwijn. Het was hartstikke leuk, en ik heb echt gelachen, maar waar ik niet tegen kan is dat er naderhand iemand naar me toe komt, en die dan zegt dat "Gehandicapten het zo makkelijk hebben." Dat gebeurde dus gisteren. Normaal kan ik daar tegen en kijk ik gewoon terug, wat kan mij dat nou schelen dat ze kijken? Maar deze desbetreffende man maakte dat voor mij echt onmogelijk. Hij keek me aan alsof hij voor het alsof een of andere nerd iets nieuws had uitgevonden en dat een wereldwonder was, hij keek me aan, raakte met zijn handen mijn piercings aan. Gast ze zitten aan MIJ vast, blijf met je gore klauwen van me af, ik ben geen ding. Toen kwam eerlijk waar de meest domme opmerking die ik deze eeuw heb gehoord waarna vanaf zijn kant een enorme lezing kwam over mij, die hij nog nooit heeft gezien, en nooit meer gaat zien, maar die hij wel dacht te kennen. Toch gek dat ik die man dan weer niet ken, en hij wel zonder glazen bol, mij dacht te kunnen vertellen wie ik was, en wie ik worden zou.
Oh, en reken er maar op dat ik je gebruik op mijn podium :)
Lisanne
"Goh, ze zitten in jou! Ik had niet verwacht dat jij dat zou kunnen! Goh, ik had dan ook niet verwacht dat iemand dat bij een gehandicapte zou willen doen, ik bedoel; jullie zijn toch een stelletje uitkeringtrekkende mongolen, die je maar beter op kunt ruimen, die je net zo hard moet uitroeien als bij wilde ratten het nodig is om vergif te strooien. Jullie moeten dood, en jullie hebben veel te dure rolstoelen, en wat krijgen we er voor terug als maatschappij? Noppes, jullie zijn vuil, verdienen het niet om te leven, en de meest walgelijke uitwerpselen die je moeder ooit gehad heeft." Ik zit ondertussen helemaal verbouwereerd in mijn stoel, en op de automatische piloot vraag ik hem of hij racistisch is, en of hij de VVDert is. Hij geeft geen antwoord. De barchick van die avond die kijkt hem ook aan met zo'n blik, dat hij echt nu moet weggaan, anders dan haalt ze hem weg. Hij besluit uiteindelijk te gaan, en ik.. ik kijk nog steeds even verbouwereerd als een kwartier geleden. Ze vraagt of het goed met me gaat. Ik knik en ik zeg dat ik dat wel gewend ben. Ik ben het in zekere zin ook wel gewend, maar op deze manier nog nooit.
Ik kan er niks aan doen dat ik in een rolstoel zit, ik kan er niks aan doen dat ik aan een lichamelijke handicap lijd, ik kan er ook niks aan doen dat ik niet kan werken, dat hebben mijn handicap en een aantal andere klootviolen (zonder trommel en fluit) voor me verkloot. Ik lijd aan fucking Borderline, ook door klootviolen als jij! Daarom trek ik een uitkering, als ik er al een "trek." Maargoed, dat zul jij nooit begrijpen, want je hebt het niet. Ik zou het je bijna toewensen, maar ik heb een HART. Ik heb respect en ja, misschien ook een dure rolstoel, maar jij kunt lopen en klagen. Ik kan alleen maar zitten en van me afbijten tegen types zoals jij.
Niet dat je zou willen weten hoe het met me gaat nu, maar dankzij jou heb ik nu extra last van mijn stemming, en de stemmen in mijn hoofd zijn al sinds gisteren in oorlog omdat ze me beter hadden moeten beschermen.
Dankjewel, ruilen?
Oh, en reken er maar op dat ik je gebruik op mijn podium :)
Lisanne
dinsdag 5 oktober 2010
Stugheid van God?
Stugheid van God?
Ik zou wel eens een brief naar God willen schrijven, weet je dat? Gewoon zo'n brief die je dan op een gegeven moment op de bus doet, en waarvan het dan na een dag aankomt, zo'n brief waar je dan vurig van hoopt dat er een antwoord op komt. Ik zou zoveel vragen, zoveel vertellen. Gek genoeg ben ik dan ook nog vooral benieuwd naar Zijn handschrift, of zouden ze in de Hemel zo ver zijn, dat Hij zijn brieven tikt? Ach, het zal wel niet, want Sinterklaassie heeft ook gewoon nog zijn Grote Boek. God heeft ook een Groot Boek, maar Goddank, komt mijn naam daar nog niet letterlijk in voor, wel qua schaap en zonderaar maar nog Goddank geen Lisanne Herder. Al vraag ik me soms wel af of God niet wat meer tijd in me had moeten steken, want als ik mezelf in mijn ogen zie, dan denk ik "Kind, doe wat aan je haar, en doe wat aan je lach!" Liever gezegd zeg ik dan, "Oh Lisanne, wat doe je de wereld aan met jezelf? Maar gelukkig (geloof ik) ziet God mij anders, die ziet mij als Perfect. Ik zie mezelf meer als defecte perfectie, maar goed meningen verschillen, en eigenlijk is het een no go om met God te gaan discusseren. Wie denk ik wel niet dat ik ben? Je bent toch zeker God nie?! Nee, dat zit ik je net uit te leggen, fijn dat je zo goed oplet. Sorry trouwens dat ik God vergelijk met Sinterklaas, of Sinterklaas met God, maar eigenlijk zie ik het wel zo. Wat nou, Sinterklaas bestaat niet? Nee, dat komt omdat God het is! Duh! Ik zie God (wel zonder stoomboot en zwarte pieten, dat dan weer wel) op zo'n goudrode fluwelen Troon zitten, met zijn Boek op zijn schoot, want God ziet wel alles, maar God is oud, en misschien stiekem wel vergeetachtig dus moet Hij ook dingen opschrijven. Maar niet spotten met God he? Nee nee. Ik pas op. Wat ik wilde vertellen was, is dat ik God op zijn Troon zie zitten, met zo'n Groot Boek, en dan naast hem zit Jezus. Jezus ziet er dan nog steeds uit zoals Hij afgebeeld staat in Katholieke Kerken en natuurlijk de films. Goddelijk mooi lang haar - dat het liefst donker bruin, en golvend. - en dan een wit te groot gewaad, zeg maar rustig formaat gordijn aan Zijn lijf. O ja, en de sandalen, vroeger noemde men die nog gewoon sandalen, en nu heeft Jezus misschien ook wel Berkinstocks, en om over de lengte van Zijn sikkie maar te zwijgen. Ik weet dat ik God niet mag voorstellen volgens de Bijbel, maar misschien een idee voor streng gelovigen; God heeft ook mij gemaakt, dus een gevoel voor humor heeft Hij zeker te weten, dus ik denk dat je best mag lachen in de Kerk, terwijl U/jij met je psalmenboekje in de Kerk zit te hopen dat je niet vals zingt. Het boeit mij evenmin, en God gaat U/jou echt niet in de Hel stoppen als je vals zingt. misschien vind Hij dat wel juist grappig. Ik weet wel in iedergeval dat ik dat kan waarderen als mensen hun stugheid en toch wel een soort van stoffigheid laten varen. Ik vind dat mooi. God heeft ook andere muziek uitgevonden, dus je mag je stoffigheid af doen. Het mag. Je gaat niet naar de Hel. Al zou je het graag willen, je gaat niet. Ik vind het ook een bizar idee dat je alleen mee mag zingen als je een mooie stem hebt, tuurlijk is het mooier als je Ave Maria ook als Ave Maria hoort met een sopraanschallige stem, maar wat is er mis met een kraakje? Helemaal niets. Maar goed, ik dwaal af. Waar ik heen wil, is dat God volgens mij een stuk minder star is, en zwaar op de hand dan sommige Kerken denken en vooral doen. God gaat ook niet (tenminste dat hoop ik voor Hem) in het zwart gekleed en zwarte kouzen aan en met een hoed op in de Kerk zitten. Stel je voor.
God zit boven op zo'n wolkje met een Hawaii T-shirt aan, een borrel te drinken, terwijl Zijn Engelen hem van een beetje frisse lucht voorzien. Zie je het voor je? Hier kom jij dan aan met je zwarte klederdracht omdat je anders denkt dat God je niet accepteert. Ik vind het prima als je je in die kleren fijn voelt, maar doe het niet omdat je dan denkt dat God meer van je houdt. Misschien is God wel een stoere rocker, of een heavy metal freak, of een raggaedude. Het maakt Hem allemaal niet uit, want Hij heeft je gemaakt zoals je bent. Maar wat ik in mijn brief zou schrijven? Ik weet het niet, maar ik zal in ieder geval vragen of hij Twitter of Facebook heeft, en een potje met me zou willen rocken. God is namelijk niet suf, en oud. God is God. Hij heeft alles gemaakt, en bovenal. God is watching... Give him a friggin hot good show!
Ik zou wel eens een brief naar God willen schrijven, weet je dat? Gewoon zo'n brief die je dan op een gegeven moment op de bus doet, en waarvan het dan na een dag aankomt, zo'n brief waar je dan vurig van hoopt dat er een antwoord op komt. Ik zou zoveel vragen, zoveel vertellen. Gek genoeg ben ik dan ook nog vooral benieuwd naar Zijn handschrift, of zouden ze in de Hemel zo ver zijn, dat Hij zijn brieven tikt? Ach, het zal wel niet, want Sinterklaassie heeft ook gewoon nog zijn Grote Boek. God heeft ook een Groot Boek, maar Goddank, komt mijn naam daar nog niet letterlijk in voor, wel qua schaap en zonderaar maar nog Goddank geen Lisanne Herder. Al vraag ik me soms wel af of God niet wat meer tijd in me had moeten steken, want als ik mezelf in mijn ogen zie, dan denk ik "Kind, doe wat aan je haar, en doe wat aan je lach!" Liever gezegd zeg ik dan, "Oh Lisanne, wat doe je de wereld aan met jezelf? Maar gelukkig (geloof ik) ziet God mij anders, die ziet mij als Perfect. Ik zie mezelf meer als defecte perfectie, maar goed meningen verschillen, en eigenlijk is het een no go om met God te gaan discusseren. Wie denk ik wel niet dat ik ben? Je bent toch zeker God nie?! Nee, dat zit ik je net uit te leggen, fijn dat je zo goed oplet. Sorry trouwens dat ik God vergelijk met Sinterklaas, of Sinterklaas met God, maar eigenlijk zie ik het wel zo. Wat nou, Sinterklaas bestaat niet? Nee, dat komt omdat God het is! Duh! Ik zie God (wel zonder stoomboot en zwarte pieten, dat dan weer wel) op zo'n goudrode fluwelen Troon zitten, met zijn Boek op zijn schoot, want God ziet wel alles, maar God is oud, en misschien stiekem wel vergeetachtig dus moet Hij ook dingen opschrijven. Maar niet spotten met God he? Nee nee. Ik pas op. Wat ik wilde vertellen was, is dat ik God op zijn Troon zie zitten, met zo'n Groot Boek, en dan naast hem zit Jezus. Jezus ziet er dan nog steeds uit zoals Hij afgebeeld staat in Katholieke Kerken en natuurlijk de films. Goddelijk mooi lang haar - dat het liefst donker bruin, en golvend. - en dan een wit te groot gewaad, zeg maar rustig formaat gordijn aan Zijn lijf. O ja, en de sandalen, vroeger noemde men die nog gewoon sandalen, en nu heeft Jezus misschien ook wel Berkinstocks, en om over de lengte van Zijn sikkie maar te zwijgen. Ik weet dat ik God niet mag voorstellen volgens de Bijbel, maar misschien een idee voor streng gelovigen; God heeft ook mij gemaakt, dus een gevoel voor humor heeft Hij zeker te weten, dus ik denk dat je best mag lachen in de Kerk, terwijl U/jij met je psalmenboekje in de Kerk zit te hopen dat je niet vals zingt. Het boeit mij evenmin, en God gaat U/jou echt niet in de Hel stoppen als je vals zingt. misschien vind Hij dat wel juist grappig. Ik weet wel in iedergeval dat ik dat kan waarderen als mensen hun stugheid en toch wel een soort van stoffigheid laten varen. Ik vind dat mooi. God heeft ook andere muziek uitgevonden, dus je mag je stoffigheid af doen. Het mag. Je gaat niet naar de Hel. Al zou je het graag willen, je gaat niet. Ik vind het ook een bizar idee dat je alleen mee mag zingen als je een mooie stem hebt, tuurlijk is het mooier als je Ave Maria ook als Ave Maria hoort met een sopraanschallige stem, maar wat is er mis met een kraakje? Helemaal niets. Maar goed, ik dwaal af. Waar ik heen wil, is dat God volgens mij een stuk minder star is, en zwaar op de hand dan sommige Kerken denken en vooral doen. God gaat ook niet (tenminste dat hoop ik voor Hem) in het zwart gekleed en zwarte kouzen aan en met een hoed op in de Kerk zitten. Stel je voor.
God zit boven op zo'n wolkje met een Hawaii T-shirt aan, een borrel te drinken, terwijl Zijn Engelen hem van een beetje frisse lucht voorzien. Zie je het voor je? Hier kom jij dan aan met je zwarte klederdracht omdat je anders denkt dat God je niet accepteert. Ik vind het prima als je je in die kleren fijn voelt, maar doe het niet omdat je dan denkt dat God meer van je houdt. Misschien is God wel een stoere rocker, of een heavy metal freak, of een raggaedude. Het maakt Hem allemaal niet uit, want Hij heeft je gemaakt zoals je bent. Maar wat ik in mijn brief zou schrijven? Ik weet het niet, maar ik zal in ieder geval vragen of hij Twitter of Facebook heeft, en een potje met me zou willen rocken. God is namelijk niet suf, en oud. God is God. Hij heeft alles gemaakt, en bovenal. God is watching... Give him a friggin hot good show!
Louie
Het is winter en er ligt zeker wel een halve meter sneeuw op de stoep als ze vanaf haar bank naar buiten kijkt. "God, eindelijk sneeuw! We hebben al in jaren geen witte kerst gehad." Waarom ze zo blij was met die sneeuw, dat wist ze eigenlijk niet zo goed. Het gaat haar zeker niet om de Kerst, want de Kerstgedachte was allang verdwenen en zou na die laatste keer - eeuwen geleden - ook niet meer terugkomen. De wereld lijkt vele malen zachter en liever als het wit is, alsof het ieder moment kan zeggen dat het heel veel van je houdt en ook zo gemeen glad is, alsof ze ook kan zeggen dat ze je haat. Verwarrend en eng. Ze staat op van de bank en loopt naar de keuken waar de waterkoker staat, en heeft aangegeven klaar te zijn met het koken van het water. Ze tilt de waterkoker op van de houder, pakt een beker en schenkt een kopje heet water voor zichzelf in.
"Thee of warme chocomel?" vraagt ze zich af, terwijl ze met een zakje Pickwick en een zakje oplosbare chocomel van Nestle in haar handen staat. Besluitloos. "Ik kan nooit kiezen, zelfs dit is al lastig!" mompelt ze. "Links of rechts?" Ze kijkt naar allebei de bekers waar evenveel heet water in zit. Zo kiest ze altijd als ze niet kan beslissen, soms voelt ze zich extreem rechts, en dan weer extreem links. Vandaag voelt ze zich links en besluit te gaan voor de kop warme chocomel, want zo ging dat als ze links was, dan is het de chocomel, rechts is het de thee. Structuur en vooral niet vanaf te wijken, maar eigenlijk was het een structuur waar ze zelf niks van begreep en hoogstpersoonlijk het liefst tegenaan zou schoppen, maar als die structuur er niet was, was het ook niet goed. Misschien is structuur wel het verkeerde woord en moet ik zeggen "mogelijke houvast."
Laten we het daar maar op houden. Met de kop chocomel ingeschonken gaat ze terug op de bank zitten en haar dikke Dikkie Dik rode kater kat, besluit het zelfde te gaan doen. Rooie Louie droptzijn dikke homp vet wat een lijf moet voorstellen zo dicht mogelijk naast haar neer. "Ga je ook mee kwijlen op de lesbische vrouwtjes van Grey's Anatomy, Louie?" grinnikt ze terwijl ze hem liefdevol over zijn kop aait. Ze houdt van Grey's Anatomy om de onwaarschijnlijkheid van de Grey's realiteit in de daadwerkelijke realiteit. Behalve dan die kussende potten, daar zou ze zelf wel mee willen flikflooien, maar verder niet. Verder bleef het alleen maar Amerikaans en niet iets wat dichtbij haar kon komen. Afstand is het sleutelwoord.
Na Grey's Anatomy is ze verdrietig, en Dikkie Dikke Louie rooie kater kat, probeert haar te troosten door nog dichter tegen haar aan te gaan liggen. "George is dood!" is een van de weinige dingen die ze nog uit kan brengen. "Izzie gaat ook dood! Maar dat mag niet, niet nog een dode", snikt ze. Ze keek dit toch om de afstand te kunnen bewaren tussen haarzelf en haar realiteit? Maar George is harstikke dood in een serie, en toch snotterde ze zo hard alsof Louie, haar vader of wie dan ook naast haar dood was gegaan. Dikke Louis lag nog steeds naast haar, nou ja, bijna op haar te wachten totdat de storm was gaan liggen. Dikke Louie bleef wachten totdat ze weer bij zichzelf was aangekomen. Louie deed. De afstand tussen haar en Grey's Anatomy - wat nog steeds een TVserie is, met een gemaakte realiteit - en de realiteit van haar die nu zo'n beetje als een klein vogetje op de bank zat, was verdwenen.
Ze haalde nog eens diep adem en probeerde zichzelf te kalmeren. Het is geen realiteit, het is TV. TV, geen realiteit. TV realiteit is het.
Ze stond op van de bank en drukte de TV uit. Ze liep naar de keuken om haar kopje op het aanrecht te zetten; afwassen deed ze later wel. Dikke rooie Louie had besloten dat hij wel weer kon rondlopen, maar week geen enkel moment echt van haar zijde. In Case of Emergency zal de kat wel gedacht hebben. Louie de rooie Dikkerd, was haar politieagent en haar 112 bij spanningen, en Louie vond het allemaal wel prima, Louie weet niet anders.
De kat was de enige die toch redelijk geslaagd was in het kunnen winnen van haar hart. De rest was verdeeld in hokjes, zwart en wit. Ze waren Hemels Goed, of Intens Satans Waardig, beide was niet echt goed in normalere mensen ogen, ze heeft er al veel preken over gehad dat ze niet zo mocht denken. Ze kon alleen niet anders, ze wilde geen pijn meer. Alleen Louie was er in geslaagd om haar nog nooit pijn te doen. Louie was veilig. Ze wilde wel vaak bij anderen dichtbij komen, maar ze kon het niet laten om haar katachtige klauwen uit te slaan als ze vond dat ze te dichtbij kwamen. Het schrok ze af, maar ze was bang. "Izzie is ook bang omdat ze doodgaat en duwt mensen van zich af, en iedereen begrijpt dat, Louie!" Maar niemand begrijpt mij als ik zeg dat ik bang ben voor het leven, en het leven gewoon raar vind."
Louie is gewoon wederom gewoon Louie en staat bij haar. "Ik kan niet eens goed keuzes maken, ik kan niet eens vertrouwen, Louie, ik kan gewoon niets met mezelf." Ik ben dus ik besta en ik mag dit voelen. "Louie als dit een soap was, was dit een hele slechte.
Weet je wat? Ik ga in sprookjes geloven, en wacht op mijn geluk.
En ze probeerde nog zolang te zoeken naar geluk en gelukkig te zijn.
Geluk(kig) had ze dikke Dikkie Dik rode kater kat Louie nog en was de kerst zo voorbij.
There is nothing to worry about..
"Thee of warme chocomel?" vraagt ze zich af, terwijl ze met een zakje Pickwick en een zakje oplosbare chocomel van Nestle in haar handen staat. Besluitloos. "Ik kan nooit kiezen, zelfs dit is al lastig!" mompelt ze. "Links of rechts?" Ze kijkt naar allebei de bekers waar evenveel heet water in zit. Zo kiest ze altijd als ze niet kan beslissen, soms voelt ze zich extreem rechts, en dan weer extreem links. Vandaag voelt ze zich links en besluit te gaan voor de kop warme chocomel, want zo ging dat als ze links was, dan is het de chocomel, rechts is het de thee. Structuur en vooral niet vanaf te wijken, maar eigenlijk was het een structuur waar ze zelf niks van begreep en hoogstpersoonlijk het liefst tegenaan zou schoppen, maar als die structuur er niet was, was het ook niet goed. Misschien is structuur wel het verkeerde woord en moet ik zeggen "mogelijke houvast."
Laten we het daar maar op houden. Met de kop chocomel ingeschonken gaat ze terug op de bank zitten en haar dikke Dikkie Dik rode kater kat, besluit het zelfde te gaan doen. Rooie Louie droptzijn dikke homp vet wat een lijf moet voorstellen zo dicht mogelijk naast haar neer. "Ga je ook mee kwijlen op de lesbische vrouwtjes van Grey's Anatomy, Louie?" grinnikt ze terwijl ze hem liefdevol over zijn kop aait. Ze houdt van Grey's Anatomy om de onwaarschijnlijkheid van de Grey's realiteit in de daadwerkelijke realiteit. Behalve dan die kussende potten, daar zou ze zelf wel mee willen flikflooien, maar verder niet. Verder bleef het alleen maar Amerikaans en niet iets wat dichtbij haar kon komen. Afstand is het sleutelwoord.
Na Grey's Anatomy is ze verdrietig, en Dikkie Dikke Louie rooie kater kat, probeert haar te troosten door nog dichter tegen haar aan te gaan liggen. "George is dood!" is een van de weinige dingen die ze nog uit kan brengen. "Izzie gaat ook dood! Maar dat mag niet, niet nog een dode", snikt ze. Ze keek dit toch om de afstand te kunnen bewaren tussen haarzelf en haar realiteit? Maar George is harstikke dood in een serie, en toch snotterde ze zo hard alsof Louie, haar vader of wie dan ook naast haar dood was gegaan. Dikke Louis lag nog steeds naast haar, nou ja, bijna op haar te wachten totdat de storm was gaan liggen. Dikke Louie bleef wachten totdat ze weer bij zichzelf was aangekomen. Louie deed. De afstand tussen haar en Grey's Anatomy - wat nog steeds een TVserie is, met een gemaakte realiteit - en de realiteit van haar die nu zo'n beetje als een klein vogetje op de bank zat, was verdwenen.
Ze haalde nog eens diep adem en probeerde zichzelf te kalmeren. Het is geen realiteit, het is TV. TV, geen realiteit. TV realiteit is het.
Ze stond op van de bank en drukte de TV uit. Ze liep naar de keuken om haar kopje op het aanrecht te zetten; afwassen deed ze later wel. Dikke rooie Louie had besloten dat hij wel weer kon rondlopen, maar week geen enkel moment echt van haar zijde. In Case of Emergency zal de kat wel gedacht hebben. Louie de rooie Dikkerd, was haar politieagent en haar 112 bij spanningen, en Louie vond het allemaal wel prima, Louie weet niet anders.
De kat was de enige die toch redelijk geslaagd was in het kunnen winnen van haar hart. De rest was verdeeld in hokjes, zwart en wit. Ze waren Hemels Goed, of Intens Satans Waardig, beide was niet echt goed in normalere mensen ogen, ze heeft er al veel preken over gehad dat ze niet zo mocht denken. Ze kon alleen niet anders, ze wilde geen pijn meer. Alleen Louie was er in geslaagd om haar nog nooit pijn te doen. Louie was veilig. Ze wilde wel vaak bij anderen dichtbij komen, maar ze kon het niet laten om haar katachtige klauwen uit te slaan als ze vond dat ze te dichtbij kwamen. Het schrok ze af, maar ze was bang. "Izzie is ook bang omdat ze doodgaat en duwt mensen van zich af, en iedereen begrijpt dat, Louie!" Maar niemand begrijpt mij als ik zeg dat ik bang ben voor het leven, en het leven gewoon raar vind."
Louie is gewoon wederom gewoon Louie en staat bij haar. "Ik kan niet eens goed keuzes maken, ik kan niet eens vertrouwen, Louie, ik kan gewoon niets met mezelf." Ik ben dus ik besta en ik mag dit voelen. "Louie als dit een soap was, was dit een hele slechte.
Weet je wat? Ik ga in sprookjes geloven, en wacht op mijn geluk.
En ze probeerde nog zolang te zoeken naar geluk en gelukkig te zijn.
Geluk(kig) had ze dikke Dikkie Dik rode kater kat Louie nog en was de kerst zo voorbij.
There is nothing to worry about..
Dag Sinterklaas?!
Dag,Sinterklaas?!
Sinterklaas is in het land, en als het aan de winkels ligt vehuizen we zijn aankomst naar midden September of eigenlijk maakt het ook niet uit. De pepernoten liggen er toch al wel. Ik vind het fantastisch en met mijn negentien jaar, zit ik nog steeds glunderend en hopend dat het goed komt, met Sinterklaas, voor de TV. Het is fantastisch en we vinden het allemaal helemaal te gek dat die man met zijn Zwarte Pieten weer in het land is, ouders die hun kinderen nog niet verteld hebben dat hij niet bestaat ook. Stiekem genietend van het feit dat je kinderen helemaal opgaan in het maken van een tekening voor hét paard Ameriko die je dan met je kids in hun schoenen stopt, om vervolgens als je kinders naar bed zijn, hem er weer uit te halen. Natuurlijk heb je dan wel het kadootje wat je kind van Sinterklaas - mama - heeft gekregen, er al wel in gestopt. Je stopt je tekening in een doos met bewaarde spullen voor later. En je geniet. Ik heb geen kinderen, maar het lijkt me geweldig om ze zo bezig te zien zijn met Sinterklaas en zijn zwarte pieten. Nu is het allemaal nog superstoer dat Sinterklaas langskomt, en dat je hoopt dat hij je niet overslaat dit jaar, en daarvan dan niet kan slapen. Het is allemaal zo schattig, maar je komt ooit op een leeftijd dat je van je ouders te horen krijgt dat hij niet bestaat, maar dat Sinterklaas altijd mama en papa geweest zijn, dat het paard helemaal niet sterk genoeg is om op het dak te lopen of dat het dak niet sterk genoeg is voor het paard.
Niet te vergeten dat je de papieren schoenen die je voor Sinterklaas maakte met veel moeite, gewoon nooit aan zwarte piet gegeven zijn. Niet te vergeten dat Zwarte Piet, gewoon een Zwarte Piet, zonder Sinterklaasverhaal, een racistische opmerking is.
Of je lacht erom, of je hebt het idee dat je voorgelogen bent bij het leven als je ouders je het helse nieuws vertellen. Ik weet niet meer precies hoe ik erachter kwam dat hij niet bestond, maar nu ben ik negentien jaar en nu kijk ik met mijn volwassenere (volwassen ben ik volgens sommigen nog lang niet) ogen naar de TV, naar Sinterklaas en zijn Pieten, of ik moet eerlijk zeggen dat ik meer benieuwd ben naar de mensen die eronder zitten. Ik kom er nu ik steeds meer in het wereldje der theaters zit, dat de meeste Pieten waar ik nu naar kijk, als gewone cabaretiers, dat ik die heb aangenomen als bij Sinterklaas horenden. Neem nu Erik van Muiswinkel, ik vind hem best een goede cabaretier en heel aardig, maar ik kan er niks aan doen dan mezelf te betrappen op de gedachte dat hij het beste is, als de Hoofdpiet. Niks van Vleuten erbij, nee gewoon Erik de Hoofdpiet. Sinterklaas is geen eeuwige man, Sinterklaas gaat dood, en Sinterklaas is een personage, die vervangbaar is. Nu vraag ik mezelf soms al af, wat er gebeurd als Sinterklaas doodgaat. Dat had je vroeger niet, Sinterklaas was gewoon Sinterklaas, een soort van bovenmenselijkheid. Maar wie neemt Sinterklaas over, als Sinterklaas doodgaat? Krijgen we dan net zo'n chagerijn als in Vlaanderen? Ik hoop het niet. Sinterklaas doet daar een stuk gemener dan onze Hollandsche Sinterklaassie.
Nu maak je cadeautjes met je klasgenoten, of doe je een dobbelspel omdat je de gezelligheid wel wil behouden. De pepernoten liggen al idioot vroeg in de winkel, maar niemand kraait er naar. Omdat wij volwassenere mensen weten dat hij niet bestaat, en het onze kinderen niet, of nog niet gaan vertellen. Wij vinden het vooral niet idioot om onze kinderen al 4 maanden van te voren uit de winkel te moeten houden. Wij volwassen mensen missen de gezelligheid, en niet Sinterklaas, niet de echtheid die je als kind hebt van Sinterklaas en zijn Pietjes.
Maar ik soms wel en ik vind het idioot dat de pepernoten al zo vroeg in de winkel liggen..
Dag Sinterklaasje, dahag dahag Zwarte Piet.. de commercie begint te vroeg en het intereseert ons niet..
Sinterklaas is in het land, en als het aan de winkels ligt vehuizen we zijn aankomst naar midden September of eigenlijk maakt het ook niet uit. De pepernoten liggen er toch al wel. Ik vind het fantastisch en met mijn negentien jaar, zit ik nog steeds glunderend en hopend dat het goed komt, met Sinterklaas, voor de TV. Het is fantastisch en we vinden het allemaal helemaal te gek dat die man met zijn Zwarte Pieten weer in het land is, ouders die hun kinderen nog niet verteld hebben dat hij niet bestaat ook. Stiekem genietend van het feit dat je kinderen helemaal opgaan in het maken van een tekening voor hét paard Ameriko die je dan met je kids in hun schoenen stopt, om vervolgens als je kinders naar bed zijn, hem er weer uit te halen. Natuurlijk heb je dan wel het kadootje wat je kind van Sinterklaas - mama - heeft gekregen, er al wel in gestopt. Je stopt je tekening in een doos met bewaarde spullen voor later. En je geniet. Ik heb geen kinderen, maar het lijkt me geweldig om ze zo bezig te zien zijn met Sinterklaas en zijn zwarte pieten. Nu is het allemaal nog superstoer dat Sinterklaas langskomt, en dat je hoopt dat hij je niet overslaat dit jaar, en daarvan dan niet kan slapen. Het is allemaal zo schattig, maar je komt ooit op een leeftijd dat je van je ouders te horen krijgt dat hij niet bestaat, maar dat Sinterklaas altijd mama en papa geweest zijn, dat het paard helemaal niet sterk genoeg is om op het dak te lopen of dat het dak niet sterk genoeg is voor het paard.
Niet te vergeten dat je de papieren schoenen die je voor Sinterklaas maakte met veel moeite, gewoon nooit aan zwarte piet gegeven zijn. Niet te vergeten dat Zwarte Piet, gewoon een Zwarte Piet, zonder Sinterklaasverhaal, een racistische opmerking is.
Of je lacht erom, of je hebt het idee dat je voorgelogen bent bij het leven als je ouders je het helse nieuws vertellen. Ik weet niet meer precies hoe ik erachter kwam dat hij niet bestond, maar nu ben ik negentien jaar en nu kijk ik met mijn volwassenere (volwassen ben ik volgens sommigen nog lang niet) ogen naar de TV, naar Sinterklaas en zijn Pieten, of ik moet eerlijk zeggen dat ik meer benieuwd ben naar de mensen die eronder zitten. Ik kom er nu ik steeds meer in het wereldje der theaters zit, dat de meeste Pieten waar ik nu naar kijk, als gewone cabaretiers, dat ik die heb aangenomen als bij Sinterklaas horenden. Neem nu Erik van Muiswinkel, ik vind hem best een goede cabaretier en heel aardig, maar ik kan er niks aan doen dan mezelf te betrappen op de gedachte dat hij het beste is, als de Hoofdpiet. Niks van Vleuten erbij, nee gewoon Erik de Hoofdpiet. Sinterklaas is geen eeuwige man, Sinterklaas gaat dood, en Sinterklaas is een personage, die vervangbaar is. Nu vraag ik mezelf soms al af, wat er gebeurd als Sinterklaas doodgaat. Dat had je vroeger niet, Sinterklaas was gewoon Sinterklaas, een soort van bovenmenselijkheid. Maar wie neemt Sinterklaas over, als Sinterklaas doodgaat? Krijgen we dan net zo'n chagerijn als in Vlaanderen? Ik hoop het niet. Sinterklaas doet daar een stuk gemener dan onze Hollandsche Sinterklaassie.
Nu maak je cadeautjes met je klasgenoten, of doe je een dobbelspel omdat je de gezelligheid wel wil behouden. De pepernoten liggen al idioot vroeg in de winkel, maar niemand kraait er naar. Omdat wij volwassenere mensen weten dat hij niet bestaat, en het onze kinderen niet, of nog niet gaan vertellen. Wij vinden het vooral niet idioot om onze kinderen al 4 maanden van te voren uit de winkel te moeten houden. Wij volwassen mensen missen de gezelligheid, en niet Sinterklaas, niet de echtheid die je als kind hebt van Sinterklaas en zijn Pietjes.
Maar ik soms wel en ik vind het idioot dat de pepernoten al zo vroeg in de winkel liggen..
Dag Sinterklaasje, dahag dahag Zwarte Piet.. de commercie begint te vroeg en het intereseert ons niet..
Delete (2009)
Ik heb al meerdere loze pogingen gedaan om hem een brief te schrijven, maar iedere keer na de zoveelste "ik hou van je, alleen kan ik je dat niet zeggen" zin besluit ik hem toch te deleten. Want schrijven op papier doet de mens al jaren niet meer voor de lol, of voor de persoonlijke band die daar alleen maar sterker mee word. Ik ook niet, dus ik delete en gum niet maar ik moet je dan ook eerlijk zeggen, dat dat ook maar beter is, want mijn handschrift is vaak zo duidelijk te lezen als de eerste keer de eigen naam schrijven van een kind. Ik typ verder.
"Lieve jij,
Ik probeer al serieus een aantal keren aan je te schrijven dat ik niet meer kan stoppen met denken aan je, maar iedere keer lijkt het niet goed genoeg, ook al schrijf ik zes kantjes vol met wanhoopskreten, het maakt geen reet uit. Ik snap namelijk niet waarom ik om je ben gaan geven. We kennen elkaar amper hoewel je me steeds beter leert kennen, en dat is niet erg, maar weet wel dat ik niet verliefd op je ben. Ik val nog steeds op van die knappe blonde vrouwtjes die jij over het algemeen ook altijd wel 'heet' vind (zoals jij dat noemt) maar je doet iets met me.. Ik stop, en denk weer na, en leg mijn vinger weer op de backspace knop om maar weer te besluiten dat het niet goed genoeg is. Mijn gedachten gaan een spelletje met me spelen en ik vraag me serieus al tien minuten de zelfde vraag af: Waarom doe ik dit? Ik ben niet verliefd op hem, en mijn hoofd doet weer een zet in het spelletje. Ik kijk naar buiten uit het raam, en zie de overburen als verliefde pubers in de keuken dansen. Als een stelletje verliefde pubers dansen ze, maar wel vol liefde en vol passie, Hoe vaak zou die man wel niet op haar tenen hebben gestaan voordat hij een fatsoenlijke danspas kon zetten? Of zou zij geleid worden door hem, omdat zij eigenlijk juist degene is die er niks van bakt? Op welke muziek dansen ze? Ik besluit me toch maar weer te richten op het Word document dat met smart wacht totdat hij woorden voor me mag toveren. "Je doet iets met me.."Gatverdamme, dat klinkt wel heel klef, en weer delete ik het, de backspace zou moe van me kunnen worden, maar ik merk nog niets, en hij zal niet tegen me uitvallen, dus ik delete gewoon. Wat moet ik daar nou voor in de plaats zetten vraag ik me af, en weer word ik afgeleid door de buren die nog steeds niet zijn gestopt met dansen, en misschien nog wel meer van elkaar zijn gaan houden. Alleen het ritme veranderd in hun stappen, nu gaan ze schuifelend in plaats van de forse stappen die net gezet zijn. Een liefdesliedje? Een ik hou van jou en ik blijf je echt eeuwig trouw, liedje? Of is het een versie van Mariah Carey d'r eenzame liefdesbetoog waar ze zingt dat ze niet zonder je kan leven, als leven zonder jou is? Ik weet het niet, maar ze houden nog van elkaar en da's mooi. Liefde is mooi dat heb ik besloten, maar deze liefde die ik voor hem voel, wat voor een liefde dat ook moge zijn, is niets meer dan pijnlijk en verwarrend. Liefde is mooi, maar ook te mooi om waar te zijn en geen pijn te doen, besluit ik. Ik weet in iedergeval nu voor de duizend procent dat liefde ook iets anders kan zijn dan een relatie, en dat de liefde niet altijd zo klef wil zijn. Liefde is, ook lief vinden en waarderen van een persoon zonder dat daar enige kleffe kus aan pas hoeft te komen, maar een knuffel voldoet al. Een knuffel is al liefde, lief vinden. Alleen de buren zijn daar tig stappen in verder gegaan. Stappen die ik niet zou zetten, maar die anderen wel hebben gezet, en er gelukkig van werden.
Ik ga verder met schrijven.
"Lieve jij,
Ik probeer al serieus een aantal keer aan je te schrijven dat ik niet meer kan stoppen met denken aan je, maar iedere keer lijkt het niet goed genoeg, ook al schrijf ik zes kantjes vol met wanhoopskreten, het maakt geen reet uit. Ik snap namelijk niet waarom ik om je ben gaan geven. We kennen elkaar amper hoewel je me steeds beter leert kennen, en dat is niet erg, maar weet wel dat ik niet verliefd op je ben. Ik val nog steeds op van die knappe blonde vrouwtjes die jij over het algemeen ook altijd wel 'heet' vind (zoals jij dat noemt) maar je doet iets met me.. Ik weet alleen niet wat, want als ik je zie dan voelt dat meer als okee, maar aan de ene kant kan ik het dan ook wel uitschreeuwen van twijfel en angsten. Ik zou dit moeten bespreken met een man die er voor betaald wordt om hier wat zinnigs op te zeggen en deze kronkel te verklaren, maar ik ben bang dat hier zelfs geen klein sprankje van een verklaring in. Ik besluit te stoppen met schrijven. De buren zijn gestopt met dansen, die laten de dingen ook maar zijn, ik ook. Ik laat ze ook maar voor wat ze zijn, om er weer vannacht wakker van te liggen, maar daar heeft mijn computer dan geen last meer van. Mijn hoofd doet nog mee met het spelletje, maar het wil eigenlijk niet meer mee spelen, het wil het doolhof uit kunnen lopen, maar dat kan niet.
Ik vraag me ineens af hoe mijn moeder en oma's aan hun mannen zijn gekomen. Zijn zij gewoon op hun afgestapt, of hebben hun eerst sneaky hun handen vastgehouden en zo een hele tijd gelopen? Hoe ging dat? Maar hun waren verliefd, maar bij hun was toch ook eerst een fase van lief vinden en willen spelen met elkaar? Daarna veranderde dat spelen toch pas in samen zijn? Weet je, vroeger leek liefde mij veel makkelijker, toen waren er maar twee varianten op liefde en liefhebben: Moederliefde, en liefde waarmee je kindjes kreeg. Oppervlakkige gevoelens en wetten van de liefde, twee keuzes, A of B. Niks meer, of minder. Nu voel je dieper, word je zelfs getraind om dieper in jezelf te komen met allemaal astrologische troep, naar jezelf zoektochtochten, en liefdesacceptatie - trainingen.
Waarom doe ik dit? Ik heb geen idee, en vind dat mijn oma's het makkelijker hadden en besluit ook zo te zijn. Ik doe de brief weg, laat het zitten, en ga gewoon vrolijk door. Misschien maak ik die brief ooit wel af, maar hij zal hem nooit zien, omdat het nooit goed genoeg is. En als ik hem weer zie zal ik hem zeggen. "Ik vind je lief." Maar de brief, blijft onverzonden.
"Lieve jij,
Ik probeer al serieus een aantal keren aan je te schrijven dat ik niet meer kan stoppen met denken aan je, maar iedere keer lijkt het niet goed genoeg, ook al schrijf ik zes kantjes vol met wanhoopskreten, het maakt geen reet uit. Ik snap namelijk niet waarom ik om je ben gaan geven. We kennen elkaar amper hoewel je me steeds beter leert kennen, en dat is niet erg, maar weet wel dat ik niet verliefd op je ben. Ik val nog steeds op van die knappe blonde vrouwtjes die jij over het algemeen ook altijd wel 'heet' vind (zoals jij dat noemt) maar je doet iets met me.. Ik stop, en denk weer na, en leg mijn vinger weer op de backspace knop om maar weer te besluiten dat het niet goed genoeg is. Mijn gedachten gaan een spelletje met me spelen en ik vraag me serieus al tien minuten de zelfde vraag af: Waarom doe ik dit? Ik ben niet verliefd op hem, en mijn hoofd doet weer een zet in het spelletje. Ik kijk naar buiten uit het raam, en zie de overburen als verliefde pubers in de keuken dansen. Als een stelletje verliefde pubers dansen ze, maar wel vol liefde en vol passie, Hoe vaak zou die man wel niet op haar tenen hebben gestaan voordat hij een fatsoenlijke danspas kon zetten? Of zou zij geleid worden door hem, omdat zij eigenlijk juist degene is die er niks van bakt? Op welke muziek dansen ze? Ik besluit me toch maar weer te richten op het Word document dat met smart wacht totdat hij woorden voor me mag toveren. "Je doet iets met me.."Gatverdamme, dat klinkt wel heel klef, en weer delete ik het, de backspace zou moe van me kunnen worden, maar ik merk nog niets, en hij zal niet tegen me uitvallen, dus ik delete gewoon. Wat moet ik daar nou voor in de plaats zetten vraag ik me af, en weer word ik afgeleid door de buren die nog steeds niet zijn gestopt met dansen, en misschien nog wel meer van elkaar zijn gaan houden. Alleen het ritme veranderd in hun stappen, nu gaan ze schuifelend in plaats van de forse stappen die net gezet zijn. Een liefdesliedje? Een ik hou van jou en ik blijf je echt eeuwig trouw, liedje? Of is het een versie van Mariah Carey d'r eenzame liefdesbetoog waar ze zingt dat ze niet zonder je kan leven, als leven zonder jou is? Ik weet het niet, maar ze houden nog van elkaar en da's mooi. Liefde is mooi dat heb ik besloten, maar deze liefde die ik voor hem voel, wat voor een liefde dat ook moge zijn, is niets meer dan pijnlijk en verwarrend. Liefde is mooi, maar ook te mooi om waar te zijn en geen pijn te doen, besluit ik. Ik weet in iedergeval nu voor de duizend procent dat liefde ook iets anders kan zijn dan een relatie, en dat de liefde niet altijd zo klef wil zijn. Liefde is, ook lief vinden en waarderen van een persoon zonder dat daar enige kleffe kus aan pas hoeft te komen, maar een knuffel voldoet al. Een knuffel is al liefde, lief vinden. Alleen de buren zijn daar tig stappen in verder gegaan. Stappen die ik niet zou zetten, maar die anderen wel hebben gezet, en er gelukkig van werden.
Ik ga verder met schrijven.
"Lieve jij,
Ik probeer al serieus een aantal keer aan je te schrijven dat ik niet meer kan stoppen met denken aan je, maar iedere keer lijkt het niet goed genoeg, ook al schrijf ik zes kantjes vol met wanhoopskreten, het maakt geen reet uit. Ik snap namelijk niet waarom ik om je ben gaan geven. We kennen elkaar amper hoewel je me steeds beter leert kennen, en dat is niet erg, maar weet wel dat ik niet verliefd op je ben. Ik val nog steeds op van die knappe blonde vrouwtjes die jij over het algemeen ook altijd wel 'heet' vind (zoals jij dat noemt) maar je doet iets met me.. Ik weet alleen niet wat, want als ik je zie dan voelt dat meer als okee, maar aan de ene kant kan ik het dan ook wel uitschreeuwen van twijfel en angsten. Ik zou dit moeten bespreken met een man die er voor betaald wordt om hier wat zinnigs op te zeggen en deze kronkel te verklaren, maar ik ben bang dat hier zelfs geen klein sprankje van een verklaring in. Ik besluit te stoppen met schrijven. De buren zijn gestopt met dansen, die laten de dingen ook maar zijn, ik ook. Ik laat ze ook maar voor wat ze zijn, om er weer vannacht wakker van te liggen, maar daar heeft mijn computer dan geen last meer van. Mijn hoofd doet nog mee met het spelletje, maar het wil eigenlijk niet meer mee spelen, het wil het doolhof uit kunnen lopen, maar dat kan niet.
Ik vraag me ineens af hoe mijn moeder en oma's aan hun mannen zijn gekomen. Zijn zij gewoon op hun afgestapt, of hebben hun eerst sneaky hun handen vastgehouden en zo een hele tijd gelopen? Hoe ging dat? Maar hun waren verliefd, maar bij hun was toch ook eerst een fase van lief vinden en willen spelen met elkaar? Daarna veranderde dat spelen toch pas in samen zijn? Weet je, vroeger leek liefde mij veel makkelijker, toen waren er maar twee varianten op liefde en liefhebben: Moederliefde, en liefde waarmee je kindjes kreeg. Oppervlakkige gevoelens en wetten van de liefde, twee keuzes, A of B. Niks meer, of minder. Nu voel je dieper, word je zelfs getraind om dieper in jezelf te komen met allemaal astrologische troep, naar jezelf zoektochtochten, en liefdesacceptatie - trainingen.
Waarom doe ik dit? Ik heb geen idee, en vind dat mijn oma's het makkelijker hadden en besluit ook zo te zijn. Ik doe de brief weg, laat het zitten, en ga gewoon vrolijk door. Misschien maak ik die brief ooit wel af, maar hij zal hem nooit zien, omdat het nooit goed genoeg is. En als ik hem weer zie zal ik hem zeggen. "Ik vind je lief." Maar de brief, blijft onverzonden.
Ik wel van jou (2009)
“Lieverd, je weet toch dat ik van je houd, waarom vraag je dat dan voor de zoveelste keer?” Ik kon die jongen wel een knal voor zijn kop verkopen, waarom mag ze dat gewoon niet nog eens vragen als zij zich daar beter bij voelt? Maar ik weet dat ik niet zo denk als de meeste mensen, dus daarin zal ik ook wel verschillen. Zij vervolgd haar zin en ik zie dat haar ogen wanhopiger komen te staan. “Ja, maar lieverd… Hoe kan ik daar nou op vertrouwen?” zei ze terwijl het leek alsof ze de moed langzaam opgaf in hem haar probleem hiermee uit te leggen. Zijn blik werd streng en zijn stem verhief toen hij tegen haar zei dat ze nou maar eens moest leren op hem te vertrouwen, dat hij haar niet zomaar in zou gaan ruilen voor een andere mooiere vrouw.
“Niet zomaar nee, maar die kans is er wel toch? Hé geef dan toch even verdomme eerlijk antwoord. Je zou me niet zomaar inruilen, maar als je de kans kreeg, dan deed je het toch? “Dan ben ik opeens de grootste fout in heel je leven geweest en wil je me weg hebben.” De paniek sloeg op haar stem, en haar ogen werden vurig.
Zo ging het nou altijd als zij weer eens last had van haar onredelijke momenten, zoals vriendlief die altijd noemde. Bij het minste of geringste ging ze al van haar ergste gedachten uit, en kon ze hem wel wat aan doen. Niet dat ze dat ooit zal doen hoor, want dan is ze weer veel te bang hem te verliezen en voor altijd eenzaam achter zou blijven, en niemand haar nog lief zou vinden, want als zelfs hij haar zou verlaten, dan moest niemand haar meer. Zo gingen haar patronen in haar hoofd urenlang hardnekkig door.
“Luister nou eens even goed naar mij, en praat vooral maar even niet, want je maakt jezelf en mij alleen maar gekker!” sprak hij toen zij even uitgeraasd was. “Dat ik even aan de telefoon hing met een andere vrouw en tegen haar heb gezegd dat ik haar graag morgen weer zie, dat wil niet zeggen dat ik jou niet graag heb.” Zo probeerde hij haar altijd te kalmeren, maar meestal had dat al geen zin meer, want dan vertrouwde ze hem niet meer. Hij moest het eerst altijd maar even bewijzen, want hij had haar pijn gedaan. Hij begreep geen zak van haar gevoelens dacht ze, en in werkelijkheid deed hij dat ook allang niet meer. Er zat toch blijkbaar meer achter dat spontane open meisje dan dat hij ooit had gedacht of gehoopt. Hij dacht dat hij wel met haar buien om kon gaan, maar dit was al de zoveelste ruzie die hen kapot maakte, en hij begon de realiteit te zien. Alleen als hij dat haar zei dan was de kans groot dat je een ruzie kreeg ten grote van de tweede wereldoorlog, en dat wilde hij zichzelf maar vooral ook haar niet aan doen, omdat dan de gevolgen misschien wel te groot waren om te kunnen handelen. Maar dit kon ook niet meer.
“Ja, maar je houdt niet meer van me en weet je, ik geef je geen ongelijk want ik kan niet eens van mezelf houden.” Schreeuwde ze waarna ze stampvoetend naar boven liep, terwijl de tranen over haar wangen liepen. Hij kon er niet meer tegen maar zij ook niet, waarom kon ze nou geen normale relaties houden? Ze ging op zoek naar iets om dit te vergeten.
Maar ik wil alleen maar dat je me lief vind, ik wil niet dat je me pijn doet en ik wil zograag dat ik zo speciaal voor je ben dat je alles voor me wil doen, en ik vind jou in ieder geval wel heel lief.
Het had over mij kunnen gaan, maar ik heb geen relatie, de rest wel.
Ze had nooit van hem moeten houden, maar t was te laat.
“Niet zomaar nee, maar die kans is er wel toch? Hé geef dan toch even verdomme eerlijk antwoord. Je zou me niet zomaar inruilen, maar als je de kans kreeg, dan deed je het toch? “Dan ben ik opeens de grootste fout in heel je leven geweest en wil je me weg hebben.” De paniek sloeg op haar stem, en haar ogen werden vurig.
Zo ging het nou altijd als zij weer eens last had van haar onredelijke momenten, zoals vriendlief die altijd noemde. Bij het minste of geringste ging ze al van haar ergste gedachten uit, en kon ze hem wel wat aan doen. Niet dat ze dat ooit zal doen hoor, want dan is ze weer veel te bang hem te verliezen en voor altijd eenzaam achter zou blijven, en niemand haar nog lief zou vinden, want als zelfs hij haar zou verlaten, dan moest niemand haar meer. Zo gingen haar patronen in haar hoofd urenlang hardnekkig door.
“Luister nou eens even goed naar mij, en praat vooral maar even niet, want je maakt jezelf en mij alleen maar gekker!” sprak hij toen zij even uitgeraasd was. “Dat ik even aan de telefoon hing met een andere vrouw en tegen haar heb gezegd dat ik haar graag morgen weer zie, dat wil niet zeggen dat ik jou niet graag heb.” Zo probeerde hij haar altijd te kalmeren, maar meestal had dat al geen zin meer, want dan vertrouwde ze hem niet meer. Hij moest het eerst altijd maar even bewijzen, want hij had haar pijn gedaan. Hij begreep geen zak van haar gevoelens dacht ze, en in werkelijkheid deed hij dat ook allang niet meer. Er zat toch blijkbaar meer achter dat spontane open meisje dan dat hij ooit had gedacht of gehoopt. Hij dacht dat hij wel met haar buien om kon gaan, maar dit was al de zoveelste ruzie die hen kapot maakte, en hij begon de realiteit te zien. Alleen als hij dat haar zei dan was de kans groot dat je een ruzie kreeg ten grote van de tweede wereldoorlog, en dat wilde hij zichzelf maar vooral ook haar niet aan doen, omdat dan de gevolgen misschien wel te groot waren om te kunnen handelen. Maar dit kon ook niet meer.
“Ja, maar je houdt niet meer van me en weet je, ik geef je geen ongelijk want ik kan niet eens van mezelf houden.” Schreeuwde ze waarna ze stampvoetend naar boven liep, terwijl de tranen over haar wangen liepen. Hij kon er niet meer tegen maar zij ook niet, waarom kon ze nou geen normale relaties houden? Ze ging op zoek naar iets om dit te vergeten.
Maar ik wil alleen maar dat je me lief vind, ik wil niet dat je me pijn doet en ik wil zograag dat ik zo speciaal voor je ben dat je alles voor me wil doen, en ik vind jou in ieder geval wel heel lief.
Het had over mij kunnen gaan, maar ik heb geen relatie, de rest wel.
Ze had nooit van hem moeten houden, maar t was te laat.
Abonneren op:
Posts (Atom)