Ik hou je bij me

k hou je bij me, stevig vast
Wij met zijn tweeën met een lach
Nog niet beschadigd aangetast
Je liefhebbend elke dag

De beren op de weg zijn nog niet groot
De olifant is nog geen mug
En de gaten in de weg zijn nog gevuld
Het boek een verhaal wat ik geloof

ik geloof in jou, elk uur, elke minuut
Als een klein kind dat doet in sprookjes
En bang is voor de draak en de slang
Maar waar een held is, dus wees niet bang

Het liefst hield ik van jou hele uren
Liefde het enige is wat ik in me had
Pijn bestond niet en van haat geen idee
Ik zou met je mee, ik zou met je mee

De beren op de weg zijn nog niet groot
De olifant is nog geen mug
En de gaten in de weg zijn nog gevuld
Het boek een verhaal wat ik geloof

Ik koester je, met alles wat er is
Ik laat je los, laat je gaan
Als ik eerder had geweten
Dat ik je nu zo mis.

Fuck.

Ineens leken heel even de wolven te zijn gaan liggen en hoefde mijn vlees niet meer. Ineens kreeg ik een helder moment. Zo'n moment dat je denkt “Fuck. Hoe ben ik hier gekomen?” Hoe kan dit? Dat heldere moment kwam op Amsterdam Amstel nadat ik te laat was aangekomen omdat er een aanrijding met een persoon was gebeurd bij Ede Wageningen en op een ander spoor op Ede Wageningen een goederentrein stuk was gegaan. "Een aanrijding met een persoon." Iedere keer als ik dat hoor denk ik dingen die ik niet mag denken. Deze keer was dat niet. 

 Een vriendinnetje kwam me ophalen van Amstel en we zouden naar iets heel leuks gaan. Ik kan daar nog niet teveel over zeggen, maar wat ik er wel over kan en mag zeggen is dat het echt heel leuk is en dat we omwille van dat leuke een borrel werd georganiseerd met een stel mensen die ik op een kruispunt in mijn leven heb ontmoet. Diezelfde mensen waren er, en nieuwe. In alle eerlijkheid ging ik zowat dood van de angst omdat ik zo bang was dat ik stom gevonden zou worden of dat ik debieler over kwam dan dat ik ben. Eigenlijk vind ik mensen nog steeds maar een eng iets. Ze voelen en denken misschien iets over je en er is helemaal niets wat jij daar aan kan veranderen. Mensen doen pijn, mensen maken stuk. Toch?

En opeens stond ik daar met het vriendinnetje bij de Burger King vage dansjes te doen, nog vagere filmpjes op te nemen en een ontzettend avontuur aan te gaan.Met mensen die ik mocht. Mensen die ik koester. De dagen daarvoor heb ik huilend en bang doorgebracht en tussendoor ben ik wel professioneel, afstandelijk, en helder geweest op momenten dat het moest, maar ik heb gehuild omdat ik het leven vond bijten en het voelde alsof niemand die pijn van me af kon halen. Leeg.

Van de Burger King naar de Borrel heb ik maar twee dingen gedacht. Fuck, waar ben ik aan begonnen? Ik heb er zin in. Heel even sliepen de wolven en monsters bleven voor eventjes onder mijn bed liggen. De depressie zal leve mijn Lisanne zijn, weer terugkeren enzovoorts, maar voor nu heb ik gisteravond mogen ervaren dat er ook rust is. Ik weet niet waar het was, maar ik was daar ook. Stapjes.. Kleine stapjes maken “Fuck waar ben ik nu aan begonnen..” O daar aan.