Ik ga zo vertellen over Sandy Dane, maar eerst wil ik even zeggen dat ik gek word van die dwanggedachten die in mijn hoofd ontstaan in verband met de datum van vandaag. Heel gek, het is alsof alles op twee uit moet komen. 9-1=10:5=2=2011 en 11 -9 = 2 Ik snap het als niemand er wat van begrijpt, want dat doe ik ook niet. Ik dacht ook dat het iets tijdelijks was, maar de laatste week ontstaat dat weer in mijn hoofd. Ik had dat vroeger ook, ik hoop dat ik dat kan stoppen. Ik word er gek van. Maaargoed, vanmorgen kon ik niet fatsoenlijk mijn bed uit komen, en ik wist ook niet meer waarom ik op zou moeten staan, en ik wilde eigenlijk alleen maar dood, totdat ik mijn SMSjes terug las van Marc, en daarin stond "Hoelaat was Sandy ook alweer morgen?" Meteen schoot ik in paniek, en heb de begeleiding gevraagd om me uit bed te halen. Toen moest ik ook nog douchen, en ik HAAT mijn lijf, zeker na wat er dit weekend weer is gebeurd. Ik wil dat zelf kunnen doen, en ik had ook geen vagina gehoeven. Maar ik merk dat ik weer afdwaal, ik moet focussen op Sandy, want dat was leuk vandaag, dus toen ik eenmaal in mijn rolstoel zat ging het wel ofzo. Ik had nog wel last van angsten dat ze me niet zouden mogen opeens, en dat Sandy echt spijt zou hebben, ik weet enigsinds ook wel dat dat mijn gedachten zijn, maar ik kon het niet stoppen, en ik was zo bang dat ze me stom vonden dat ik helemaal ging hyperventileren voordat ze zeg maar allemaal kwamen. Ik was bang dat William en Marc me eigenlijk niet mochten.
Dan heb ik het nog niet eens gehad over wat die Bernard van me zou kunnen vinden, aangezien ik me op Facebook nogal eh... ja zoals ik ben liet zien. Overenthousiast en vreemd. Tegen die tijd was het kwart over twaalf, en heb ik hulp gehad van Mirjam om spullen klaar te zetten, en toen heb ik toch nog even gauw besloten om makeup op te doen, ik dacht dan kunnen ze in iedergeval niet zeggen dat ik er slecht uitzie. Dat ik me slecht voelde voordat ze kwamen hoefden ze niet te zien. Seth belde op dat hij er bijna was, en een kwartiertje later stond hij met de laatste dingen te helpen, en terwijl we dat stonden te doen ging ineens de deurbel. Ik had verwacht dat ik de deur zou moeten openen voor Sandy en Bernard, maar ze stonden dus al voor mijn deur, want iemand kwam ook naar binnen, dat scheelde wel. Niet dat ik het erg had gevonden als ik ze had moeten halen, maar gewoon. Ik vond alleen dat ik nogal lullig reageerde toen de deurbel ging. Haha. Nou, gekust en geknuffeld en opeens ging het weer beter, de spanning was een beetje weg die ik door de angsten had gekregen en vooral omdat Sandy en Bernard allebei harstikke positief reageerden. Toch ging het in mijn hoofd niet helemaal goed toen Marc belde dat William, Werner en hij er ook bijna waren. Was ik te perfectionistisch? Was ik wel goed genoeg? Zo ging het in mijn hoofd. Ik ben William en Marc gaan halen, want daar kwam niemand aanlopen, en het weekendslot zat erop, dus ja. Alles klaargezet en iedereen voorzien, en toch nog even slap gelult, wat de spanning van het niet goed genoeg kunnen zijn, wel wat verminderde. Om half twee begon dan het "concert" en dat was echt supertof, en toen voelde ik me wel even heel blij, en had ik geen last van stemmingswisselingen, daar had ik dan ook geen tijd voor, ik was te druk bezig met genieten en gek doen met Marc. Ik heb ook nog wat gefilmd en op de foto gezet, en dat zie je zo wel. Alleen toen het zeg maar afgelopen was, en ze weer weg moesten naar Deest (ben ik ooit geweest voor Bad Candy, haha) vond ik dat wel lastig. Ik hoop niet dat Bernard dat gezien heeft, want hij ging me opeens uitleggen dat het niet aan mij lag, maar aan Sony oid. Een of ander mokkel had weer wat gewonnen ofzo, en ze mochten niet te laat komen. Waar ik trouwens ook van baal, is dat ik mezelf altijd weer chronisch voor lul weet te zetten doordat de kutstemmen in mijn hoofd zo hard praten, dat ik afgeleid word en niet meer goed weet wat ik en hoe ik het moet zeggen. Dat is vandaag wel weer gebleken. Ik haat mezelf.
Waarom kan ik dat niet normaal? Ik word er gek van, en Sandy en Bernard en Jaap zouden wel gedacht hebben.. "God, hebben we dat kutwijf weer." Maar misschien is dat enkel mijn gedachte, maar ik ben zo bang dat ze dat echt vinden. De volgende keer zouden ze langer blijven, dus ik hoop dat ze me okee vonden, en dat ze dat niet zeggen omdat dat moet. Ja.. die kans bestaat, Lisan! Ik heb weer last van mijn gedachtenstroom. Maar het was echt fakking gezellig, en de foto's met Sandy, Marc en Bernard zijn echt super geworden. Daarna hebben we nog even met de rest gekletst en gedaan, en het was gewoon superleuk! 10% dikker, haha.
Nu.. Nu wil ik slapen, en het liefst niet meer wakker worden. Vandaag was vermoeiend, maar het wel waard, maar ik heb een ontzettende moodswing. Maar ik heb zoveel als ik kon genoten, thanks! :)
