Er was eens een avond dat ik naar Jeroen van Merwijk zat te kijken in het Posttheater, op een doordeweekse dag, en ik geloof dat het mijn 650e voorstelling ofzoiets. Ik ben namelijk frequent bezoeker van dat theater geworden nadat ik mijn angsten heb weten te overwinnen voor een deel, toen ik in september 2006 besloot om samen met een begeleider naar Sjaak Bral te gaan. Sindsdien kwam ik steeds regelmatiger (en na 2 keer met een begeleider te zijn gegaan) ook alleen daar. Op den duur kwam ik daar bijna wekelijks (en nee, ze krijgen nog steeds geen subsidie van of voor mij!) Ik had zoveel voorstellingen gezien, en het begon op een gegeven moment wel te kriebelen dat ik dat ook wilde. Ik wilde niet alleen maar kijken, ik wilde ook mijn ding doen op het podium. Ik onderdrukte het, want ik was nog steeds dat bange vogeltje dat niet haar vleugels uit durfde te slaan, en vaak onder extreme angst voor mensen stond. Niet dat ik bang was op het podium, oh nee, absoluut niet! Of ik nou muziek maakte, wat ik ook wel veel heb gedaan, zowel binnen als buiten school heb ik veel in bandjes met verschillende muziekstijlen gezeten, ik veranderde in een zelfverzekerde (of in iedergeval zelfverzekerd ogend persoontje.) Op het podium was ik veilig, en zingen en theater trok me zo ontzettend aan. Mensen hadden ook wel vaker gezegd dat ik grappig was, en dat ik er wat mee moest doen, maar omdat ik dat vooral zelf niet doorhad, en eigenlijk alleen maar gebruikte om mijn depressieve angstige, triggerende momenten te kunnen overleven, deed ik er niets mee. Kijken was al spannend genoeg, en uit het publiek gehaald worden ook (want dat krijg je er dan weer bij als gratis kadootje omdat je en op de eerste rij zit, en gehandicapt bent, dat gaat lekker samen.) Ik vond ook zoveel dingen leuk dat ik ook niet wist wat ik dan wilde, als ik dat dan al durfde. Ik vond Brokstukken te gek, naar wie ik nooit durfde toe te stappen vanwege mijn mensenangst en bang om teveel te zijn. Ik vond Schudden te gek, en Sara Kroos, en eigenlijk vond ik zoveel leuk, dat ik ook niet echt objectief meer was. Maar Brokstukken en de mensen van de Comedy Explosion deden me wat, die vooral samen met de mannen van Brokstukken. Ik krijg het nooit zo warm van mannen, maar van
. had ik al zovaak gezien dat ik toch wel een soort van band met ze opbouwde, en vooral met
moment nog nooit echt een woord gewisseld, buiten het podium om, behalve dan wat inhoudloos gewauwel want door hem werd ik er het meeste uitgepikt omdat ik vaak zo spastisch als een gehandicapte zat te bewegen, maar ook omdat ik vaak het hardste moest lachen.
Maar even terug naar Jeroen van Merwijk, want anders gaan we veel te snel en missen we weer de helft. Na die voorstelling van Jeroen van Merwijk was mijn taxi weer eens te laat, en ik had daardoor de kans om even met een van de technici daar, met wie ik ook al een aardige band had opgebouwd, kon kletsen. Ik gooide eruit dat ik niet alleen meer kon kijken, maar dat ik ook zograag op dat podium wilde staan, ik kon niet meer tegen het gekriebel in mijn buik (wat voor een meisje dat nog niet heeft geleerd welke emoties wat is, gewoon gekriebel heet, wat later natuurlijk
jaloezie is) en dat ik dat echt graag wilde. Ik durfde gewoon niet, ook was ik op en af te depressief, vond ik, en ik was gewoon bang compleet saai te zijn, en gewoon compleet af te gaan. De technische man in kwestie (die best wel wat depressief gewauwel van me gewend is) zei dat ik eigenlijk twee keuzes had, of er voor proberen te gaan, en de klappen die mogelijk konden komen doordat ik het wel ben aangegaan op te vangen. Of de klappen op te vangen die ik zeker zou kunnen krijgen om het feit dat ik iets niet gedaan heb, wat ik heel graag wilde.
De klappen van spijt hebben. Ik wilde wel heel graag, maar ik durfde echt niet, en ik besloot te wachten tot een teken van zeker weten, en het echt zo graag willen doen.
(een soort van Sint Juttemis dus) maar gek genoeg kwam dat "teken" een weekje ofzo later. Ik had me al wel opgegeven voor een open podium in Arnhem, maar ik had wel alweer meteen de neiging om af te zeggen, vandaar dat ultimatum, of het zoekende zijn naar een "teken". Nou, ik zou bijna zeggen dat ik het teken van Jezus zelf heb gekregen.. maar het bleek zijn look a like te zijn (en ja, dat is echt een goedkope grap) maar het is wel waar.
Ik ben honderd procent lesbisch, maar ik blijf een zwak houden voor mannen met lang haar, en dan ook nog het liefst lang qua lengte. De eerste keer dat ik
Jeroen Pater (want daar hebben we het nu over) zag was ik zo verbouwereerd van zijn (toen nog relatief half) lange haar dat ik bijna begon te flippen in mijn stoel (
nee, mannen, sorry, ik sop niet.) en wist ik niet wat me overkwam, God, wat een man! Ze hebben die avond echt nog nooit zo geshockeerd naar me gekeken in dat theater.
God's Comedy zoon ;)
Die bewuste avond, die mijn leven hoe dan ook veranderd heeft
(al heeft Jeroen daar verder niet zo heel veel mee te maken) zal ik nooit vergeten (
Zeg, wat klink ik weer vreeeeeeselijk sentimenteel,kutje.) die dag na de avond waarin het teken plaats vond, schreef ik dit in mijn dagboek..
Februari 8th 2009:
(..)
Trouwens, bij dat Myspace Comedy Award zijn volgens mij, altijd meestal mannen. Ik heb maar een enkele keer een vrouw gezien. Maargoed. Ik heb wel weer de mooie man van de comedy gezien. Hij ziet er een beetje uit als een Jezus, zoals ze Jezus altijd afbeelden in zo'n film weet je? Lang golvend haar, blauwe ogen, lang en een zware diepe stem. Totally loveable. Ik zei tegen Sef dat als Jezus er zo uit zou zien, zoals Hij wordt afgebeeld in van die films, dan heb ik zeker een knappe, mooie woestaantrekkelijke God. Maar ook als Hij er niet zo uitziet, vind ik het natuurlijk prima. Hij heet Jeroen, en het kan best zijn dat ik al eerder heb geschreven over hem. Ik ben namelijk vaker daar geweest, alleen zo'n ervaring als gisteren heb ik nog niet gehad. Hij was de MC van die avond, en MC's praten de hele zooi aan elkaar enzo. Hij had een opmerking naar me gemaakt, en ik weet niet eens meer wat hij voor de eerste keer had gezegd, maar ik reageerde er op in iedergeval. We hadden contact, mezelf niet realiserend dat als ik nu niet mijn mond zou houden, dat ik mezelf wel erg zichtbaar zou maken. De eerste comedian kwam op, een cabaretier die ik nog nooit eerder had gezien, en waarbij ik dacht dat als ik ooit zo dik zou worden, dat ik dan onmiddelijk zou zorgen dat ik Anorexia kreeg. Ik vond het eerlijk gezegd een beetje te triggerend. Hij maakte niet veel goede grappen, het meeste over zijn zusjes dwangmatigheid en over zijn OBS/OCD. Ik weet eigenlijk al niet meer, wanneer Jeroen terug kwam en over Sonja Bakker begon, want toen begon mijn moment. Ik schaam me dood, dat ik dat gedaan heb, maar ik vond het aan de andere kant ook wel heel tof. Hij had het namelijk over haar dat ze zo achterlijk veel boeken had, en die dan ook nog had verkocht met iets dat we dan toch al wisten. Niet eten deed mensen afvallen! Als het hier zo staat, klinkt het alles behalve grappig, maar dat was het zeker. Hij richtte zich weer op mij, en vroeg of ik ook aan Sonja deed omdat ik zo hard moest lachen.Ik reageerde onbedoeld grappig "Dat zie je toch?! Ik doe niet aan Sonja! Ik ben dik, en ik doe NIET aan Sonja!" Blijkbaar klonk dat zo grappig, want hij was echt even van de tekst af geloof ik. De zaal reageerde nogal geschokt dat ik dat zei. Het klonk echt zo "Oooh!" Sommige mensen lachten wel, gelukkig. Jeroen zo: "Ja, maar ze zei het echt zelf!" Hij vroeg er nog naar of ik het echt zelf zei en waarop ik natuurlijk ja zei. "Ik weet wie zij is, en wij zijn nog steeds wel cool met elkaar" Ik geloof dat hij daarvoor iemand had, waar ook iets mee was, en dat was niet cool ofzo. Hij zei dat ik grappig was, en opeens vroeg hij gewoon midden op het podium, weet niet of er mensen echt mij aankeken, waarom ik niet hier aan meedeed. Waarom ik niet meedeed? Ik durf dat nog helemaal niet, ik ben nog steeds bang, bang voor het leven, en bang dat als ik eenmaal voor het leven kies, dat ik dan ook echt moet. Maar ik zei dat ik 28 maart met mijn eigen 'ding' aan de haal ging, op een podium, en hij vroeg zo waar dat was, en toen antwoordde ik dat het in Nijmegen was enzo. Bij een open mic night. Ik weet niet meer wat ik daarna allemaal voor grappigs heb gezegd, maar op een gegeven moment was hij helemaal zijn tekst kwijt. Hij draaide op een gegeven moment zo zijn microfoon naar me toe. "Jij bent toch grappiger dan ik!" Hij liep echt weg even een tijdje achter de gordijnen, en ik hoorde hem toen nog zo hard lachen. Ik kan me nu alleen echt niet meer herinneren, hoe dat kwam. Ik heb die avond een beetje op een roze wolkje beleefd geloof ik.
"Omdat jij toch grappiger bent dan ik"
Hij kwam terug het podium op, en ik had echt zoiets van, ja, maar dat durf ik nog niet man. Dus ik vroeg zo wat hij hiermee wilde zeggen, en toen zei Jeroen nogmaals dat ik daar wat mee moest doen. Ik geloof dat ik hem best wel geowned heb wat dat betreft. Ik vond het echt heel schaamteloos, om te vertellen over Nijmegen enzo, en dat zei ik ook tegen hem.Toen zei hij dat het juist goed was, en dat ik echt sterk was in mijn humor en dat iedereen maar naar me moest komen kijken, maar dat hij dat niet kon beloven. Hij vond beloven en het dan niet doen, erg hypocriet. Ik schaamde me dood, en ik moet je eerlijk zeggen dat ik naast dat Sonja Bakker ding, echt niet meer kan ophalen wat ik heb gezegd. Oh ja, volgens mij was het in het allerbegin iets met "ik leef nog". Maar goed, verder dan dat. Hij vroeg of ik ging stand-uppen of dat ik ander soort cabaret ging maken. Ik knikte. Ik ging standuppen, en ik wist het nu zeker. Dit wil ik gaan doen, als ik zelfs al de winnaar van 5 jaar geleden, stil krijg, omdat hij gewoon geen grap meer weet. Ik wil gaan stand-uppen, ik wil mijn eigen show maken. Ik wil. Maar dan moet ik echt gaan leven, en of ik dat kan, ik weet het nog niet.
Van de tweede cabaretier kan ik me weinig herinneren, niet omdat hij niet grappig was, maar omdat er teveel in mijn hoofd rondspookte aan negatieve gedachten, maar ook aan rustgevende gedachten. Kwam ook mede door dat hij dat had gezegd, en wegliep, en me daarna lief aankeek. Het was goed dat het zo gegaan was, omdat ik dat toch wilde? Ik wilde toch cabaret gaan doen, waar deed ik dan moeilijk over? Jeroen vond het ook goed van me. Alleen ik zelf niet. Maar ik had het toch zelf gedaan. Ik trok toch mijn mond open, en ik zei er wat van. Ik heb het zelf gedaan. Dat wilde ik zelf. Waar slaan al die moeilijkheden dan op? Ik heb het gedaan, en het was goed. Klaar. Stemmen in mijn hoofd zeiden dat het niet goed was, maar weer anderen zeiden van wel. Lichtelijke paniek. Goed. We hadden geloof ik daarna pauze en ik kon maar niet geloven dat het echt gebeurd was. Ik ben naar de WC gevlucht, en ben daar even gaan flippen. Ik vond het geweldig, maar wilde niet dat iemand zou merken door mijn spasmes. Ik heb het even uitgegild in de WC. Ik werd doormiddel daarvan, op de proef gesteld. Wilde ik leven, of wat wilde ik doen? De dood trekt nog erg aan me, en ik weet dat ik dit niet kan doen als ik dood ben, maar dood betekent leven, en leven is gaan. Ervoor gaan. Ik weet het niet, of eigenlijk misschien ook wel, maar daar kom ik dan later in dit stukje nog wel op terug. Ik vond het doodeng, omdat ik er nu ook in de zaal dat chickie van de kassa zat en zij het dus ook hoorde en zag gebeuren. We hadden er over gepraat en ze zei dat ze trots op me was, maar ik krijg het er spaans benauwd van. Ik leuk? Mijn liefste God. De pauze zat er op, en Jeroen kwam weer op, en hij had iets met sympatiek op zijn bandje staan, en blijkbaar schudde ik nee. Hij zei dat ik nee schudde, en waarom ik dat deed, of hij niet sympathiek was. Ik zei dat ik niet meer durfde, en Jeroen zei dat hij op de site had gekeken van de Lindenberg, en dat ik inderdaad 28 maart daar stond, ik had 15 minuten, en toen ging hij zo maar weer reclame voor me maken! Mijn hemel, ik dacht echt dat ik niet goed werd. Ik vind het zeker tof, maar ik heb nog steeds het idee het niet te verdienen. Hij ging verdorie nog een applaus voor me vragen toen ik weer antwoord gaf op zijn vraag of ik Hyves had, en dat hij dan mijn eerste fan zou worden. Ik kon niet meer, en ik vroeg hem natuurlijk wel lachend, of hij nu klaar was. Verder was het wel erg leuk, maar op het eind dan komt altijd iedereen even naar beneden van de trap af. Applausjes enzo krijgen. Hij sloot af met dat we hem moesten toevoegen op Hyves, of dat ze mij moesten opzoeken op Hyves, en toen kreeg ik nog een groot staande ovatie ook nog. Whaha erg.
Toen gingen de andere comedians nog met me praten na afloop en allemaal mensen kwamen naar me toe of het echt waar was. Nee, ik lieg nou goed. Het is waar. En toen begon mijn soort van klopjacht op Jeroen, ik wilde hem namelijk maar al te graag knuffelen en even met hem kletsen. Ik heb namelijk al sinds ik hem ken dan, de onverstoorbare drang om hem te willen knuffelen. Hij kwam naar buiten, was nog in gesprek met anderen, maar zodra hun weg waren, gingen wij in gesprek. Over mijn cabaret, en wat nog leuke grappen zouden kunnen zijn. Na lang dimdammen, hebben we gewoon besloten dat hij me gaat helpen, met schrijven van grappen! Ik vind het helemaal leuk. Ik kwam terug nog eventjes toch maar op dat Jezus verhaal, en ik zag dat hij een staart in had en ik zei dat hij zonder staart nog knapper was, en of ik hem er uit mocht halen even. Waarom weet ik ook niet. Ik spoor af en toe echt niet he? God, why did you made me like I am? Ik mocht hem trouwens ook nog knuffelen! Yay! Nu hebben we afgesproken contact te houden via Hyves, en ik ben echt benieuwd, of hij het nou meende. We'll see, how far I am able to get. :) Maar durf ik dit? Ik weet niet. Ik moet er nu nog niet teveel aan denken, anders word ik misselijk. Hij kende Wilko ook, enzo. Nja, klein wereldje.
Gaaf he?!
I love making steps.
Liefs, van mij.
Als ik hier aan terugdenk en dit is de eerste keer sinds sowieso een jaar dat ik dat teruglees, gaan mijn haren een beetje rechtovereind staan. Ik ben zo ver gekomen, en Jeroen heeft nog steeds zijn woord gehouden.Hij is fan van me. Ik heb ook een heleboel kut optredens gehad, en ik heb veel moeten leren, maar ik ben waar ik nu zijn wil. Ik sta op het podium, kom volgend jaar op TV bij BNN, ben op TV geweest bij Vals Plat dit jaar (ook met Jeroen!=)) schrijf nu zelf mijn grappen, en Jeroen en ik zijn nog steeds dikke matties. <3 Never ever doubt if you can make your dream come true..Ik ben een paar keer op mijn bek gegaan, en ik heb gedacht er mee te stoppen, maar dit is wat ik wil! Ik wil op het podium staan, ik kan grappig zijn,ik ben grappig.Ik doe wat ik leuk vind, en waar ik een beetje gelukkig van word, en daar gaat het om.Er is niets fijner dan een zaal te laten lachen! Echt waar.
JeroenPater @ en haar grootste fan.
Opnames Vals Plat
