Zelf een cabaretgrap worden (2009)

Ah, nee he? Daar zit er weer eentje"


 Dat zei een cabaretier ooit tegen mij wijzend op mijn rolstoel en mijn spasmes. Eentje. Weer zo een, uit zo'n groep. Ik vind het negatief en alsof je in een hokje word gestopt als een kip en er pas uit mag als je geslacht word. Nu is het niet de enige cabaretier die zijn bek open trekt naar mij, en natuurlijk is dat niet erg, ik zoek het ook op. Ik wil namelijk uit dat hokje, en niet pas als ik als dat kippetje dood mag gaan. Ik zoek het op, en ik trek mijn bek terug open. Ik praat, ik vertel. Ik verbreek. Meestal als er grappen gemaakt worden, moet je oppassen met tere huilerige wanhopige zieltjes en hun teentjes, omdat je volgens de omgeving daar geen grappen over mag maken. De cabaretier maakt de grap, en terwijl de zaal stil valt in een stilte alsof er iemand is dood gegaan afwachtend op mijn reactie, lig ik helemaal schuddend en spastend in een deuk. Mensen kijken vol afgrijzen naar de cabaretier omdat hij dat niet hoorde te zeggen, en ik kijk die cabaretier grijnzend aan alsof ik wil zeggen "dankjewel." Dankjewel dat je mij weer een stukje uit dat hokje haalt. Gehandicapten hebben namelijk een eigen wereldje, en daar wil je net als in de criminele wereld, zo snel mogelijk uit lopen. Nu kan ik niet lopen, dat snap ik ook wel, maar ik wil er niet in gevonden worden, en dat word ik wel. Alsof je meteen je begin en je eindpunt hebt gehaald. "Uw bestemming bevind zich binnen 100 meter" Mijn tomtom komt niet verder. 


Ik wil verder, ik wil niet dat mensen met twee euro aan komen zetten, omdat ze het zo zielig voor me vonden dat de cabaretier me zo afgeslacht heeft. Die twee euro mag je me wel geven, maar niet om die reden. Niet omdat ik zo zielig ben, want dat ben ik nou eenmaal niet. Ik wil me niet hoeven te verdedigen als mevrouw oma naar me toe komt om te vragen of ik het niet te moeilijk heb gehad. "Nee, mevrouw, ik vond het geweldig, en ik heb het prima doorstaan. Alsof ik het zou moeten doorstaan of ondergaan, het is geen straf om naar theater te gaan. Althans, ik vind van niet. Doorstaan of ondergaan, is voor oorlogsgebieden, voor vechten, voor pijn en daar doet volgens mij theater niet aan mee. Theater hoort voor mij bij acceptatie, ontdekken, en durven. Theater maken en kijken is iets wat ik echt heel puur vind, waar niemand zich hoort te schamen voor wat hij uitkraamt, vind, denkt of niet ziet. Gehandicapten mogen daar ook komen, maar blijkbaar moet je daar dan weer lef voor hebben, of doorstaanskracht want voor je het weet word je weer bijzonder gevonden, en vinden mensen daar dus misschien ongewild mee dat je maar thuis moest blijven zitten. You can sleep when you're dead. Wanneer vrouwtjes of anderen vinden dat je het goed doorstaan hebt, of lef hebt om je eigen bek open te trekken "Ze kan praten!" om vervolgens je aan te kijken alsof ze Jezus gezien hebben, en in aanbidding vallen, hadden ze het stiekem niet van je verwacht. Wanneer ze het niet van je verwachten, hadden ze een ander beeld van je of van gehandicapten in het algemeen en hadden ze niet gedacht dat ook anders kon zijn. Jij bent anders dan anderen, en dat weten we, maar ik kan me er niet bij neerleggen (daar heb ik trouwens ook hulp bij nodig, en dat weet ik) maar ik wil niet dat ze dat beeld nog hebben. 


Ik wil het liefst bij iedereen dat gehandicapten Josti Band beeld verwijderen. Control + Alt + Del. Tuurlijk bestaan er Josti's en standaard kwijlende gehandicapten, waar komt dat beeld anders vandaan? Maar mag ik mezelf dan alsjeblieft als anders bewijzen? Mag ik mezelf dan laten zien, als een meisje met toevallig een handicap, in plaats van een gehandicapt meisje? Ik weet dat ik hem heb, maar ik kan er niets mee (ik kan er wel wat mee, ik heb mogelijkheden) maar ik kan niets met het stickertje. Het stickertje met gratis en definitieve toegang tot het wereldje waar je niet jezelf zou kunnen ontdekken, haten, liefhebben, maar waar je je handicap bent. Ik ben mijn handicap niet, maar hoe langer ik in dat wereldje zit, hoe meer ik het gevoel krijg een nummer te zijn, een cabaretstrekker, een grap, een ding waar de regering zijn geld wel mee kan bezuinigen. De regering draait de kranen dicht langzamerhand dicht van de zorg en nu moet je op zijn maximaalste 4 uur in je bed liggen voordat je eruit mag, en ze vinden het prima, want ze zullen toch wel niets terugzeggen. We kunnen niets terug doen, want jullie begrijpen het niet. Ik wil niet zielig gevonden worden, maar als de kranen van de regering dicht worden gedraaid, dan zal ik wel moeten, want anders krijg ik niets. En wat heb je dan? Juist stigma's. En dat wil ik niet, dat wil geen enkele gehandicapt iemand. 

Ik weet dat ik hulp nodig heb en meer aandacht vraag met dingen, maar dat weerhoud me er niet van die dingen te doen. Dan schuiven ze maar een extra stoel weg in het theater, want ik mag daar ook naar toe. Dan leggen ze maar een plank op de drempel neer van dat restaurant waar ik wil eten. Niet omdat ik mezelf daar recht toe eigen, maar omdat ik daar recht toe heb. Niet omdat ik omdat ik zielig ben en normaal gevonden wil worden, maar omdat ik dat ook mag. Daar is niks bijzonders aan, of aparts, maar dat heet mensenrechten. Ik heb die ook. Ik ga naar het theater om een avond te lachen of om iets heel stoms te ontdekken, en daar kom ik dan op zijn laatst pas achter, maar dat kan ook. Ik ga niet naar theater om zielig gevonden te worden of die cabaretier een slecht gevoel te geven omdat de hele zaal stil viel, omdat ik er zat toen het over gehandicapten ging. Ik kom daar omdat ik dat wil, en of je er nou blij mee bent of niet, ik neem die ruimte. Niet omdat ik zoveel ruimte wil, maar die heb ik nou eenmaal nodig omdat ik niet kan lopen en mijn kont blauw mag zitten. De apartheid is allang afgeschaft en niet nodig, maar ik heb het idee dat ondanks dat ik mezelf nog honderd keer moet bewijzen. 

Maak maar grappen. Doe maar. Wij bijten niet, en ik ben er alleen maar blij mee. 

Stigma's. 

Zucht.