“Lieverd, je weet toch dat ik van je houd, waarom vraag je dat dan voor de zoveelste keer?” Ik kon die jongen wel een knal voor zijn kop verkopen, waarom mag ze dat gewoon niet nog eens vragen als zij zich daar beter bij voelt? Maar ik weet dat ik niet zo denk als de meeste mensen, dus daarin zal ik ook wel verschillen. Zij vervolgd haar zin en ik zie dat haar ogen wanhopiger komen te staan. “Ja, maar lieverd… Hoe kan ik daar nou op vertrouwen?” zei ze terwijl het leek alsof ze de moed langzaam opgaf in hem haar probleem hiermee uit te leggen. Zijn blik werd streng en zijn stem verhief toen hij tegen haar zei dat ze nou maar eens moest leren op hem te vertrouwen, dat hij haar niet zomaar in zou gaan ruilen voor een andere mooiere vrouw.
“Niet zomaar nee, maar die kans is er wel toch? Hé geef dan toch even verdomme eerlijk antwoord. Je zou me niet zomaar inruilen, maar als je de kans kreeg, dan deed je het toch? “Dan ben ik opeens de grootste fout in heel je leven geweest en wil je me weg hebben.” De paniek sloeg op haar stem, en haar ogen werden vurig.
Zo ging het nou altijd als zij weer eens last had van haar onredelijke momenten, zoals vriendlief die altijd noemde. Bij het minste of geringste ging ze al van haar ergste gedachten uit, en kon ze hem wel wat aan doen. Niet dat ze dat ooit zal doen hoor, want dan is ze weer veel te bang hem te verliezen en voor altijd eenzaam achter zou blijven, en niemand haar nog lief zou vinden, want als zelfs hij haar zou verlaten, dan moest niemand haar meer. Zo gingen haar patronen in haar hoofd urenlang hardnekkig door.
“Luister nou eens even goed naar mij, en praat vooral maar even niet, want je maakt jezelf en mij alleen maar gekker!” sprak hij toen zij even uitgeraasd was. “Dat ik even aan de telefoon hing met een andere vrouw en tegen haar heb gezegd dat ik haar graag morgen weer zie, dat wil niet zeggen dat ik jou niet graag heb.” Zo probeerde hij haar altijd te kalmeren, maar meestal had dat al geen zin meer, want dan vertrouwde ze hem niet meer. Hij moest het eerst altijd maar even bewijzen, want hij had haar pijn gedaan. Hij begreep geen zak van haar gevoelens dacht ze, en in werkelijkheid deed hij dat ook allang niet meer. Er zat toch blijkbaar meer achter dat spontane open meisje dan dat hij ooit had gedacht of gehoopt. Hij dacht dat hij wel met haar buien om kon gaan, maar dit was al de zoveelste ruzie die hen kapot maakte, en hij begon de realiteit te zien. Alleen als hij dat haar zei dan was de kans groot dat je een ruzie kreeg ten grote van de tweede wereldoorlog, en dat wilde hij zichzelf maar vooral ook haar niet aan doen, omdat dan de gevolgen misschien wel te groot waren om te kunnen handelen. Maar dit kon ook niet meer.
“Ja, maar je houdt niet meer van me en weet je, ik geef je geen ongelijk want ik kan niet eens van mezelf houden.” Schreeuwde ze waarna ze stampvoetend naar boven liep, terwijl de tranen over haar wangen liepen. Hij kon er niet meer tegen maar zij ook niet, waarom kon ze nou geen normale relaties houden? Ze ging op zoek naar iets om dit te vergeten.
Maar ik wil alleen maar dat je me lief vind, ik wil niet dat je me pijn doet en ik wil zograag dat ik zo speciaal voor je ben dat je alles voor me wil doen, en ik vind jou in ieder geval wel heel lief.
Het had over mij kunnen gaan, maar ik heb geen relatie, de rest wel.
Ze had nooit van hem moeten houden, maar t was te laat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten