Delete (2009)

Ik heb al meerdere loze pogingen gedaan om hem een brief te schrijven, maar iedere keer na de zoveelste "ik hou van je, alleen kan ik je dat niet zeggen" zin besluit ik hem toch te deleten. Want schrijven op papier doet de mens al jaren niet meer voor de lol, of voor de persoonlijke band die daar alleen maar sterker mee word. Ik ook niet, dus ik delete en gum niet maar ik moet je dan ook eerlijk zeggen, dat dat ook maar beter is, want mijn handschrift is vaak zo duidelijk te lezen als de eerste keer de eigen naam schrijven van een kind. Ik typ verder. 

"Lieve jij,

Ik probeer al serieus een aantal keren aan je te schrijven dat ik niet meer kan stoppen met denken aan je, maar iedere keer lijkt het niet goed genoeg, ook al schrijf ik zes kantjes vol met wanhoopskreten, het maakt geen reet uit. Ik snap namelijk niet waarom ik om je ben gaan geven. We kennen elkaar amper hoewel je me steeds beter leert kennen, en dat is niet erg, maar weet wel dat ik niet verliefd op je ben. Ik val nog steeds op van die knappe blonde vrouwtjes die jij over het algemeen ook altijd wel 'heet' vind (zoals jij dat noemt) maar je doet iets met me.. Ik stop, en denk weer na, en leg mijn vinger weer op de backspace knop om maar weer te besluiten dat het niet goed genoeg is. Mijn gedachten gaan een spelletje met me spelen en ik vraag me serieus al tien minuten de zelfde vraag af: Waarom doe ik dit? Ik ben niet verliefd op hem, en mijn hoofd doet weer een zet in het spelletje. Ik kijk naar buiten uit het raam, en zie de overburen als verliefde pubers in de keuken dansen. Als een stelletje verliefde pubers dansen ze, maar wel vol liefde en vol passie, Hoe vaak zou die man wel niet op haar tenen hebben gestaan voordat hij een fatsoenlijke danspas kon zetten? Of zou zij geleid worden door hem, omdat zij eigenlijk juist degene is die er niks van bakt? Op welke muziek dansen ze? Ik besluit me toch maar weer te richten op het Word document dat met smart wacht totdat hij woorden voor me mag toveren. "Je doet iets met me.."Gatverdamme, dat klinkt wel heel klef, en weer delete ik het, de backspace zou moe van me kunnen worden, maar ik merk nog niets, en hij zal niet tegen me uitvallen, dus ik delete gewoon. Wat moet ik daar nou voor in de plaats zetten vraag ik me af, en weer word ik afgeleid door de buren die nog steeds niet zijn gestopt met dansen, en misschien nog wel meer van elkaar zijn gaan houden. Alleen het ritme veranderd in hun stappen, nu gaan ze schuifelend in plaats van de forse stappen die net gezet zijn. Een liefdesliedje? Een ik hou van jou en ik blijf je echt eeuwig trouw, liedje? Of is het een versie van Mariah Carey d'r eenzame liefdesbetoog waar ze zingt dat ze niet zonder je kan leven, als leven zonder jou is? Ik weet het niet, maar ze houden nog van elkaar en da's mooi. Liefde is mooi dat heb ik besloten, maar deze liefde die ik voor hem voel, wat voor een liefde dat ook moge zijn, is niets meer dan pijnlijk en verwarrend. Liefde is mooi, maar ook te mooi om waar te zijn en geen pijn te doen, besluit ik. Ik weet in iedergeval nu voor de duizend procent dat liefde ook iets anders kan zijn dan een relatie, en dat de liefde niet altijd zo klef wil zijn. Liefde is, ook lief vinden en waarderen van een persoon zonder dat daar enige kleffe kus aan pas hoeft te komen, maar een knuffel voldoet al. Een knuffel is al liefde, lief vinden. Alleen de buren zijn daar tig stappen in verder gegaan. Stappen die ik niet zou zetten, maar die anderen wel hebben gezet, en er gelukkig van werden. 

Ik ga verder met schrijven. 

"Lieve jij,

Ik probeer al serieus een aantal keer aan je te schrijven dat ik niet meer kan stoppen met denken aan je, maar iedere keer lijkt het niet goed genoeg, ook al schrijf ik zes kantjes vol met wanhoopskreten, het maakt geen reet uit. Ik snap namelijk niet waarom ik om je ben gaan geven. We kennen elkaar amper hoewel je me steeds beter leert kennen, en dat is niet erg, maar weet wel dat ik niet verliefd op je ben. Ik val nog steeds op van die knappe blonde vrouwtjes die jij over het algemeen ook altijd wel 'heet' vind (zoals jij dat noemt) maar je doet iets met me.. Ik weet alleen niet wat, want als ik je zie dan voelt dat meer als okee, maar aan de ene kant kan ik het dan ook wel uitschreeuwen van twijfel en angsten. Ik zou dit moeten bespreken met een man die er voor betaald wordt om hier wat zinnigs op te zeggen en deze kronkel te verklaren, maar ik ben bang dat hier zelfs geen klein sprankje van een verklaring in. Ik besluit te stoppen met schrijven. De buren zijn gestopt met dansen, die laten de dingen ook maar zijn, ik ook. Ik laat ze ook maar voor wat ze zijn, om er weer vannacht wakker van te liggen, maar daar heeft mijn computer dan geen last meer van. Mijn hoofd doet nog mee met het spelletje, maar het wil eigenlijk niet meer mee spelen, het wil het doolhof uit kunnen lopen, maar dat kan niet. 

Ik vraag me ineens af hoe mijn moeder en oma's aan hun mannen zijn gekomen. Zijn zij gewoon op hun afgestapt, of hebben hun eerst sneaky hun handen vastgehouden en zo een hele tijd gelopen? Hoe ging dat? Maar hun waren verliefd, maar bij hun was toch ook eerst een fase van lief vinden en willen spelen met elkaar? Daarna veranderde dat spelen toch pas in samen zijn? Weet je, vroeger leek liefde mij veel makkelijker, toen waren er maar twee varianten op liefde en liefhebben: Moederliefde, en liefde waarmee je kindjes kreeg. Oppervlakkige gevoelens en wetten van de liefde, twee keuzes, A of B. Niks meer, of minder. Nu voel je dieper, word je zelfs getraind om dieper in jezelf te komen met allemaal astrologische troep, naar jezelf zoektochtochten, en liefdesacceptatie - trainingen. 

Waarom doe ik dit? Ik heb geen idee, en vind dat mijn oma's het makkelijker hadden en besluit ook zo te zijn. Ik doe de brief weg, laat het zitten, en ga gewoon vrolijk door. Misschien maak ik die brief ooit wel af, maar hij zal hem nooit zien, omdat het nooit goed genoeg is. En als ik hem weer zie zal ik hem zeggen. "Ik vind je lief." Maar de brief, blijft onverzonden.