Pot en is er trots op

 Naam: Lisanne Herder
E-mail: stuur een e-mail
Verhaal geschreven op: 20 oktober 2003
Leeftijd op dat moment: 13 jaar
www.comingout.nl


Jahaa, ik heb mijn - ik ben uit de kast, eindelijk! - verhaal al met mijn 13 jaar verteld! Ik wist zeker dat ik het zeker zou blijven weten, zeg maar. Eenmaal uit de kast zou ik ook niet meer teruggaan, en daarbij de kast was in zekere zin al te krap. Ik heb net mijn comingout verhaal op de website teruggelezen, maar gek genoeg klopt er vrijwel niks van, hoe het daar staat. Het staat er een stuk positiever dan dat het daadwerkelijk gegaan is. Er staat ook niks bij over hoe mijn ouders reageerden, het is gewoon een heel neutrale omschrijving geworden. Daarom heb ik besloten om het overnieuw te schrijven, en dan ook goed. Want mijn comingout - I'm coming Out, I'm Coming... - zou ik voor geen goud overnieuw doen, en eigenlijk snap ik ook niet dat ik het verteld heb. Ik bedoel je zegt toch ook niet tegen je ouders "Nou, mama en papa, ik ben.. eh... eh... HETERO," Of wel dan? Waarom moeten homoseksuele mannen en vrouwen en vooruit dan, ook biseksuelen dat dan wel? Moet je je ouders voorbereiden op het feit dat ze geen kinderen krijgen ofzo, of vertel je het omdat je vind dat je tegen je vader moet zeggen dat je het beter gaat doen qua vrouwen uitzoeken dan dat hij gedaan heeft? Moet je je moeder stangen met het feit dat zij een schoonzoon krijgt en dus geen bruidsjurk voor haar schoondochter hoeft uit te kiezen, maar wel een shopbuddy krijgt die met haar roze schoenen wil kopen? Die jurk dat kan dan nog wel, maar dan moet je een hele feminine ladylike Gay Lord aan de haak hebben geslagen, of gewoon iets met een travestiet krijgen, maar volgens mij hoef je dan ook nog niet uit de kast, want dan heb je nog een beetje een Sexual Identity Crisis. Maar dat vind ik hoor, ik bedoel; dat is mijn mening. Ik heb geen last van de SIC, en dat ga ik nooit krijgen ook niet. Dat weet ik net zo zeker, als dat ik zeker weet dat ik lesbisch ben. 


Ik ben lesbisch, ik ben een potje met vet, ik val op vrouwen, ik val op chickies, ik ben van de verkeerde kant. Of hoe je het ook noemen wil, ik noem het liever gewoon gek op de vrouwtjes. Ik hou van vrouwen, ik hou van mooie lieve zachte, en toch redelijk harde vrouwen. Ik ben er gek op, en dat durf ik nu zo te zeggen, maar er is een tijd geweest dat ik dat niet kon, en dat ik om mijn op vrouwen vallen, werd gepest, en dat werd alleen maar erger toen mijn toenmalige "beste vriendinnetje" (nu noem ik dat gebruikt worden door een sekreet.) uit de school klapte tijdens mijn zevende keer seksuele voorlichting op school, dat ik lesbisch was. Geen enkel meisje wilde nog in mijn buurt komen (dat scheelt, want echt verliefd zou ik er never op zijn geworden) en ik werd nog meer met de nek aangekeken dan dat ik al werd. Omdat ik er zo verdrietig van werd, en nog steeds een vriendje had, omdat ik niet lesbisch wilde zijn, en voor de zoveelste keer verliefd werd op een buurmeisje, heb ik het uitgemaakt met mijn "vriendje" omdat ik er niet meer tegen kon. Ik had het eigenlijk veel eerder uit moeten maken, maar dat zou dan meer geweest zijn om het feit dat hij echt niet kon zoenen. Hij zoende zoals een wasmachine zonder centrifuge aanvoelt als je de kleren eruit haalt. Echt ranzig dus, maar nu is mijn hobby nooit echt een tongzoen geven geweest, ik had ook altijd de neiging om gewoon uit baldadigheid op zijn tong te bijten, en mijn mond stonk daarna ook echt gewoon. Echt zo ranzig. Het leek wel of pepermunt toen nog uitgevonden moest worden, zovaak ben ik er helaas aan blootgesteld. Ik heb dus wel vriendjes gehad, maar dat was dan meer omdat ik dacht dat het zo hoorde. Mannetje/Vrouwtje, zo hoort het en niet anders. Ik heb met de een echt langer gehad dan met de ander, maar ik was dan ook een wanhopig fragiel meisje toen in die tijd. Dus ik kon er hoe hard ik ook mijn best deed, er niet zo goed tegen dat ik alleen was, maar kon ik er ook niet goed tegen als iemand zogenaamd verliefd op me was, en om diegene dan te pleasen, nam ik dan met hem. Never please a guy! Let a guy please you or take a woman! Don't worry, dat is het enige feministische trekje dat ik heb hoor! Ik zal geen Opzij 2.0 beginnen. 


Ik heb nooit echt verliefdheid gevoeld voor een jongen, en ik had wat met jongens omdat ik dacht dat het zo hoorde, en ondertussen werd ik verliefd op klassenassistentes, buurmeisjes en ben ik zelfs verliefd geweest op zangeressen en vrouwelijke gitaristen. Maar ik dacht dat het wel over zou gaan, want het hoorde gewoon niet dat ik meisjes leuker vond dan jongens. Fuck you, ik pot? Flikker zelf toch effe op! Maar toen ik voor de zoveelste keer verliefd werd op een meisje, en er ondertussen op de middelbare school ook al lastig over gedaan werd, omdat ik nooit met een jongen gezien werd, en er verhalen de ronde gingen dat ik lesbisch zou zijn, doordat iemand met mij die seksuele voorlichting had gehad in de klas op dat tijdstip, dat had verteld. Ik kon er niet meer tegen, en ik kon er niet meer tegen dat ik zo verliefd was op Ryanne (toen van Bad Candy, daarna The  Riplets, daarna Elle Bandita) dat ik haar op een gegeven moment gemaild heb, en omdat zij zo supportive reageerde heb ik het op een zondag in 2003 om 9.00 tijdens de lichamelijke verzorging verteld aan mijn moeder. 







Mama? Ik eh.. moet je wat vertellen..
Wat dan? 
Ik eh.. eh.. val op meisjes. 
Lisan? Dat gaat wel over, en als dat niet over gaat, dan ja.. hmm..
Mama? Ben je boos?!
Nee, ik wist het al, maar ik had gehoopt dat het niet waar was..


Dat was de reactie van mijn moeder, en hoe mijn vader reageerde weet ik niet meer, maar ik weet nog wel dat mama en papa hadden besloten dat de familie (dus ook, oma) het moesten weten. Maar mijn oma van papa's kant is erg in de Heer en de Halleluja, de Heer is afgeprijst, dat ze daarbij maar hebben bedacht dat ik biseksueel zou zijn, zodat bij oma niet meteen een hartverlamming zou ontstaan. Ineens hielden de vragen op over hoe het met me ging in de liefde, maar niet dat ik ze vaak kreeg, want vaak zag ik ze toch niet. Bij mijn vaders kant was oma en consorten dus not amused. Maar papa zelf ook niet. Maar we spraken er gewoon niet over, ook niet toen ik een internet relatie kreeg. 


Op school ging het van kwaad tot erger totdat ik echt had toe gegeven of liever gezegd toe geschreeuwd heb dat ik lesbisch was. JA NOU EN? TYF TOCH OP! IK VAL OP VROUWEN, LEAVE IT! Ik heb niet alleen daarom nare herinneringen aan mijn schoolperiode, maar ook aan mijn comingout. Je hoort het te kunnen vertellen als je er klaar voor bent (ook al is het er misschien nooit, dat goede moment!) Ik vind het trouwens geen reet uitmaken waar je nou op valt, dus, wees wie je bent! Maar ik denk dat ik het nooit zou hebben willen vertellen eigenlijk. Maar het enige voordeel hieraan is is dat je nu ongegeneerd naar girl on girl films mag kijken, en dat ga ik vanavond dan ook maar eens doen!


Wees wie je bent!


Lisanne