Vroeg ik er soms om?

Normaal ben ik niet zo van het schrijven over dingen omtrent mijn handicap, omdat ik niet zielig gevonden wil worden, en ik meestal wel om kan gaan met idioten die dingen roepen. Daarom ben ik ook standup comedy  begonnen, maar dit sloeg echt alles. Ik was gisteren bij Bijbabbelen met Arie Koomen, Menno Stam en Wilko    Terwijn. Het was hartstikke leuk, en ik heb echt gelachen, maar waar ik niet tegen kan is dat er naderhand iemand naar me toe komt, en die dan zegt dat "Gehandicapten het zo makkelijk hebben." Dat gebeurde dus gisteren. Normaal kan ik daar tegen en kijk ik gewoon terug, wat kan mij dat nou schelen dat ze kijken? Maar deze desbetreffende man maakte dat voor mij echt onmogelijk. Hij keek me aan alsof hij voor het alsof een of andere nerd iets nieuws had uitgevonden en dat een wereldwonder was, hij keek me aan, raakte met zijn handen mijn piercings aan. Gast ze zitten aan MIJ vast, blijf met je gore klauwen van me af, ik ben geen ding. Toen kwam eerlijk waar de meest domme opmerking die ik deze eeuw heb gehoord waarna vanaf zijn kant een enorme lezing kwam over mij, die hij nog nooit heeft gezien, en nooit meer gaat zien, maar die hij wel dacht te kennen. Toch gek dat ik die man dan weer niet ken, en hij wel zonder glazen bol, mij dacht te kunnen vertellen wie ik was, en wie ik worden zou.

"Goh, ze zitten in jou! Ik had niet verwacht dat jij dat zou kunnen! Goh, ik had dan ook niet verwacht dat iemand dat bij een gehandicapte zou willen doen, ik bedoel; jullie zijn toch een stelletje uitkeringtrekkende mongolen, die je maar beter op kunt ruimen, die je net zo hard moet uitroeien als bij wilde ratten het nodig is om vergif te strooien. Jullie moeten dood, en jullie hebben veel te dure rolstoelen, en wat krijgen we er voor terug als maatschappij? Noppes, jullie zijn vuil, verdienen het niet om te leven, en de meest walgelijke uitwerpselen die je moeder ooit gehad heeft."  Ik zit ondertussen helemaal verbouwereerd in mijn stoel, en op de automatische piloot vraag ik hem of hij racistisch is, en of hij de VVDert is. Hij geeft geen antwoord. De barchick van die avond die kijkt hem ook aan met zo'n blik, dat hij echt nu moet weggaan, anders dan haalt ze hem weg. Hij besluit uiteindelijk te gaan, en ik.. ik kijk nog steeds even verbouwereerd als een kwartier geleden. Ze vraagt of het goed met me gaat. Ik knik en ik zeg dat ik dat wel gewend ben. Ik ben het in zekere zin ook wel gewend, maar op deze manier nog nooit. 

Ik kan er niks aan doen dat ik in een rolstoel zit, ik kan er niks aan doen dat ik aan een lichamelijke handicap lijd, ik kan er ook niks aan doen dat ik niet kan werken, dat hebben mijn handicap en een aantal andere klootviolen (zonder trommel en fluit) voor me verkloot. Ik lijd aan fucking Borderline, ook door klootviolen als jij! Daarom trek ik een uitkering, als ik er al een "trek." Maargoed, dat zul jij nooit begrijpen, want je hebt het niet. Ik zou het je bijna toewensen, maar ik heb een HART. Ik heb respect en ja, misschien ook een dure rolstoel, maar jij kunt lopen en klagen. Ik kan alleen maar zitten en van me afbijten tegen types zoals jij. 

Niet dat je zou willen weten hoe het met me gaat nu, maar dankzij jou heb ik nu extra last van mijn stemming, en de stemmen in mijn hoofd zijn al sinds gisteren in oorlog omdat ze me beter hadden moeten beschermen. 

Dankjewel, ruilen?

Oh, en reken er maar op dat ik je gebruik op mijn podium :)

Lisanne