Haar gedachten dwalen af terwijl ze aan haar tafeltje zit bij een psychologie les om een opstel te schrijven over wat haar dwars heeft gezeten, de laatste tijd.Ze vind het een hele moeilijke opdracht, omdat ze wel weet wat haar de laatste tijd heeft dwars gezeten, maar ze kan het toch niet zomaar gaan vertellen?Heel veel velletjes heeft ze al verscheurd of verfrommeld omdat ze niet goed genoeg waren geschreven, en dus ook niet goed genoeg waren om te laten zien.Waar moest ze nou over schrijven? Ze kon er wel ongeveer over schrijven, maar dan zal ze een stukje weg laten of een stuk verdraaien. Geen goed plan.Haar gedachten dwaalden af naar de avond hiervoor dat ze ontzettende ruzie had gehad met haar moeder en vader, waarover dat weet ze nog heel goed.
"Houd je mond!" zei haar moeder kwaad tegen haar. 'Je snijd jezelf nog steeds, maar je wil het gewoon niet meer toegeven omdat je niet weet waarom'... Je hebt geen enkele reden om jezelf te snijden, dat is klinklare onzin van je, dat gedrag.' Haar moeder keek haar ontzettend kwaad aan en werd rebels.De tranen liepen die avond heel hoog op, en er was totaal geen ontkomen aan; Er zou een ontzettende woede golf aan te komen van haar moeder en pa. Haar moeder zou zich nog proberen in te houden, maar zodra haar vader begon, was het een grote vieze barstende vuur vulkaan, die raasde."Moet je nu naar je lijf kijken man!' Schreeuwde haar vader opeens naar haar. ,,Lelijker kan gewoon echt niet, en je bent al zo beeldvervuilende hoor!''Deze woorden deden bij haar zo ontzettend veel, dat ze kwaad en machteloos naar haar ouders begon te gillen en te slaan, 'Begrijp het dan gewoon es! Maar ze konden haar gewoon niet begrijpen, ook al probeerde ze het in alle macht uit te leggen, het ging gewoon helemaal niet in hun hoofd door.
Ze rende naar boven.
,,Wat ga je doen? zei haar vader spottend. Snijdt jezelf dan, ik zal je eens een reden geven om jezelf te snijden en dan mag je pas bloeden, hoor je me?!'Haar moeder vulde haar vriend bij. Och, je hebt het ook echt zo moeilijk he? Zo moeilijk dat je psychiater je situatie te kritiek vind voor je! Ze hoorde haar vader en haar moeder nog door tieren en razen, maar had niet echt in de gaten wat er nu letterlijk werd gezegd tegen haar.
Zoekend naar mesjes in haar verborgen plekjes, in haar etui, maar ze voelde zich al panieken en hunkeren naar haar eigen messen en bloedruppels.Geen passer, geen potlood, zelfs geen puntenslijpersmesje kon ze vinden, allemaal meegenomen op weg naar de prullenbak denkt ze, doodsbang.
Dan vind ze nog een oud bot mesje die ze toch nog probeerde. ,,Ik moet mezelf kapot snijden." Heen en weer gaat het mesje op haar armen en op haar benen, net zolang tot ze meer dan vijf beginnende wonden op haar lijf heeft gemaakt.,,Dit is toch wat je wil? zegt ze in gedachten. ,,Is dit het mama? ,,Of moet ik nog kapotter gaan? Mama? Papa? Ze luisteren toch niet.Snel kerfde ze nog een wond erbij, die ze dieper dan de andere had gemaakt en ook meer pijn deed dan alle andere. Deze is voor jou, Papa! ,,Ik heb wel een reden om mezelf kapot te willen maken, mezelf wil vermoorden, maar dat kunnen jullie allebei niet eens meer zien he? Nee!
Meneer Bosaap aaide over haar rug. ,,Wat is er aan de hand meisje?' Je huilt, Wat is er kan ik er wat aan veranderen? ,,Niks meneer, laat me maar, het gaat wel. Ze had niet in de gaten dat ze had gehuild tijdens deze les.Maar opgeschreven stond het wel ; de pijn van gisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten