Hoi. Ik ben..Mislukt.

Zo stond ze voor de spiegel urenlang naar zichzelf te kijken; kritisch, afkeurend, en verdrietig. Ze was mislukt, en mocht er niet zijn, haar bestaan werd ongedaan gemaakt, al was ze lijfelijk nog aanwezig. Ze was teveel, mocht niet zijn, mag niet zijn, en ze was ook niet. Ze was niets, en daar bleef het ook bij, dagenlang urenlang was de spiegel haar bevestiging, een bevestiging dat ze er nog was, een bevestiging die vertelde dat ze bestond, maar die ook liet zien, dat haar bestaan vooral pijn deed. Pijn, want ze mocht niet bestaan, ze wilde het zelf ook niet, maar ze bestond nou eenmaal! Waarom mocht ze er niet zijn? Urenlang keek ze, in de hoop dat ze zou veranderen in dat mooie, lieve meisje dat mensen wel blij met haar zouden zijn, urenlang keek, en hoopte ze dat ze ooit wel geliefd zou zijn.

Ook al was het niet allemaal zo, dat men dat continu zei, of haar altijd negeerden, dit is wat ze nog weet.

Ze wilde niet meer horen dat ze een ongeluk was, kon het ook niet meer horen; zij zei het daarom maar tegen haarzelf, zodat de waarheid wat minder hard aankwam. Misschien als ze het tegen zichzelf zou zeggen dat haar ouders dan zouden zeggen dat ze dan eindelijk eens iets goed deed. Misschien zou ze nog een kans krijgen? Waarom mocht niemand haar? Het waren niet alleen haar ouders, ook op school werd ze gezien als een monster wat je maar beter zo snel mogelijk kon doden. Ze lachten wel, maar niet naar haar, nee ze lachten haar uit, scholden haar uit, sloegen haar meerdere malen, wachtte haar op, werd tegen een boom gesmeten, en vervolgens alleen gelaten. Dat was dan op zoals ze op school zeiden, op haar geluksdagen, op haar andere dagen, die de dagen van Satan's little Children" gebeurde er veel meer, maar daar kan ze zich niks van herinneren, dat doet te zeer. Ze was en lieten haar alleen.. zoals al die anderen. Naar de leraren hoefde ze vooral niet te stappen, want, hadden ze gezegd, dan gaan we het verhaal toch wel anders vertellen. Zij vonden ook, dat zij maar beter dood kon gaan, en het liefst, zo werd ook gezegd, hielpen ze haar daarbij. Want zij was zelfs te slap om zichzelf van kant te maken. Niemand zag wat in haar, niemand wilde wat met haar, alsof ze een soort dodelijk HIV virus was wat over de mensheid werd gegoten, en je daar van kon sterven. Leraren begrepen haar niet, konden het niet, en wilde het niet, en soms, op de dag, maakten de leraren het nog een stukje erger. Genegeerd, gekleineerd, gegrepen. Ze werd soms gebruikt.. Weer kon ze geen kant op, vertellen had wederom geen zin. Niemand zou geloven dat ze het zelf niet wilde. Een keer heeft ze het geprobeerd, en zei haar moeder dat ze er maar beter van had kunnen genieten, dat was dan fijner geweest voor die ander, als het al echt gebeurd was. En niet alleen leraren vonden het leuk om haar als grabbelton te gebruilken. Meerdere keren, zou er in haar gegraaid worden, alsof men op zoek was naar een prijs. Wel minstens 7 keer werd er gegraaid.

Toen startte de eerste sessie met een praatpaal, die er voor betaald kreeg, haar te zien. Praatpaal zou haar al gauw opgeven en doorverwijzen naar een ander, en zo zou het circeltje nog minstens zes keer doorgaan. Therapeut, na therapeut.

"Wat is je probleem?"

"Weet ik veel, ik ben mislukt!"

Vriendinnen had ze niet, en als ze die dacht te hebben, dan lieten ze haar weer in de steek. Niemand moest haar, dat was nu wel duidelijk, Toen men dat een keer had gezegd, toen heeft zeen zo zou het haar het hele leven vergaan. Alleen op de middelbare school, zou het nog even wat erger worden. Dan zou men weten dat ze lesbisch was, al jaren boter kaas en streepje trekken op zichzelf speelde, en zou ze op haar 14e wegens ellende thuis, naar een ander huis gaan. Daar deed ze om de twee maanden wel een poging om er niet meer te hoeven zijn,alleen zei een ziekenhuis dan "Ja, laat haar maar daar, we kunnen haar nu niet helpen." Ze sneed, en zat zeker 2 weken lang wel een keer elke dag bij de EHBO, tussen echte manke mensen.

Zo ging het niet meer, en werd ze gedwongen (al was ze zelf ook wel gegaan) naar een Jeugdpsychiater te gaan. Op haar 16e kreeg ze een stikkertje grensgeval in wording,alsof je er blij mee moet zijn dat je gepromoveerd bent, omdat ze wel heel erg depressief was, stemmen hoorde (God, waar kom jij nou opeens vandaan?) in zichzelf streepjes trok, dood wilde (en al zeker 14 keer dat duidelijk probeerde te maken dat ze dat wilde), impulsief gedrag vertoonde (al noemt ze dat zelf gewoon niet kunnen kiezen) en geen vrienden kon houden (niemand moest haar toch?) Oh ja, ze zag ook God, en had regelmatig gesprekken met Hem.

Heel gek, maar die gaf haar ook al op, en toen weer naar een andere behandeling, nee.. want een praatpaal alleen, dat ging niet meer. Toen werd ze een echt grensgeval, leerde ze dingen. Dat ze er mocht zijn enzo, en na 16 maanden, gaven die haar ook op, omdat ze klaar was.. Ze moest t nu zelf doen. Ze wist dat ze er mocht zijn, vonden hun, en genezen kan ze niet waren hun woorden. De deur ging dicht.

Waarom hield niemand van haar?

Waarom geloofde niemand haar?

Stond er verhuisdoos op haar kut?

Hou me vast, heb me lief.. alsjeblieft

Was het enige dat haar ogen spraken 

Woorden staakten, van pijn en verdriet

Zo bang was ze, dat iemand haar weer verliet

Waarom houdt niemand van mij 

Dat was wat ze zei

Waarom mag ik er niet zijn?

Is het dan allemaal de schuld

van mij?

Zij groeide op met pijn, angst, wanhoop, twijfel, honger naar geborgenheid, een dosis sarcasme, en strijdlust, en toch honger naar de dood, en die stemmen. Het gaat beter, de stemmen die zijn er nog steeds, alleen heeft ze er nu meer. Alles is er nog. Maar... Zij is er ook! Ze durft. Ze bestaat, en is niet meer bang.  Wat er veranderd is, niet heel veel. Sommige dingen wil ze ook niet vertellen van vroeger niet,maar ook van nu niet.Maar laat die zon maar komen zei ze. Ik vecht, ik bid, en ik huil (ook zonder Ramses.)

Zij.. dat ben ik.. maar ik... geef niet meer op.

Soms dan sta ik voor de spiegel te huilen.. waarom houdt niemand van me.. waarom houdt niemand me vast? Waarom voel ik alleen maar pijn.. maar dan realiseer ik me dat ik zelf mijn hand uit moet steken en niet bang moet proberen te zijn. De wereld bijt, ik ben gebeten, maar ik bijt nu ook. Ik vraag je alleen om me vast te houden, me lief te hebben, ook al heb ik moeite met mezelf. Hou van me, en zeg dat het wel goed komt, want alleen is maar alleen. Zeg me dat het goed komt, en laat het me zelf ontdekken.