Ik hou je bij me

k hou je bij me, stevig vast
Wij met zijn tweeën met een lach
Nog niet beschadigd aangetast
Je liefhebbend elke dag

De beren op de weg zijn nog niet groot
De olifant is nog geen mug
En de gaten in de weg zijn nog gevuld
Het boek een verhaal wat ik geloof

ik geloof in jou, elk uur, elke minuut
Als een klein kind dat doet in sprookjes
En bang is voor de draak en de slang
Maar waar een held is, dus wees niet bang

Het liefst hield ik van jou hele uren
Liefde het enige is wat ik in me had
Pijn bestond niet en van haat geen idee
Ik zou met je mee, ik zou met je mee

De beren op de weg zijn nog niet groot
De olifant is nog geen mug
En de gaten in de weg zijn nog gevuld
Het boek een verhaal wat ik geloof

Ik koester je, met alles wat er is
Ik laat je los, laat je gaan
Als ik eerder had geweten
Dat ik je nu zo mis.

Fuck.

Ineens leken heel even de wolven te zijn gaan liggen en hoefde mijn vlees niet meer. Ineens kreeg ik een helder moment. Zo'n moment dat je denkt “Fuck. Hoe ben ik hier gekomen?” Hoe kan dit? Dat heldere moment kwam op Amsterdam Amstel nadat ik te laat was aangekomen omdat er een aanrijding met een persoon was gebeurd bij Ede Wageningen en op een ander spoor op Ede Wageningen een goederentrein stuk was gegaan. "Een aanrijding met een persoon." Iedere keer als ik dat hoor denk ik dingen die ik niet mag denken. Deze keer was dat niet. 

 Een vriendinnetje kwam me ophalen van Amstel en we zouden naar iets heel leuks gaan. Ik kan daar nog niet teveel over zeggen, maar wat ik er wel over kan en mag zeggen is dat het echt heel leuk is en dat we omwille van dat leuke een borrel werd georganiseerd met een stel mensen die ik op een kruispunt in mijn leven heb ontmoet. Diezelfde mensen waren er, en nieuwe. In alle eerlijkheid ging ik zowat dood van de angst omdat ik zo bang was dat ik stom gevonden zou worden of dat ik debieler over kwam dan dat ik ben. Eigenlijk vind ik mensen nog steeds maar een eng iets. Ze voelen en denken misschien iets over je en er is helemaal niets wat jij daar aan kan veranderen. Mensen doen pijn, mensen maken stuk. Toch?

En opeens stond ik daar met het vriendinnetje bij de Burger King vage dansjes te doen, nog vagere filmpjes op te nemen en een ontzettend avontuur aan te gaan.Met mensen die ik mocht. Mensen die ik koester. De dagen daarvoor heb ik huilend en bang doorgebracht en tussendoor ben ik wel professioneel, afstandelijk, en helder geweest op momenten dat het moest, maar ik heb gehuild omdat ik het leven vond bijten en het voelde alsof niemand die pijn van me af kon halen. Leeg.

Van de Burger King naar de Borrel heb ik maar twee dingen gedacht. Fuck, waar ben ik aan begonnen? Ik heb er zin in. Heel even sliepen de wolven en monsters bleven voor eventjes onder mijn bed liggen. De depressie zal leve mijn Lisanne zijn, weer terugkeren enzovoorts, maar voor nu heb ik gisteravond mogen ervaren dat er ook rust is. Ik weet niet waar het was, maar ik was daar ook. Stapjes.. Kleine stapjes maken “Fuck waar ben ik nu aan begonnen..” O daar aan.

Mijn open brief naar Emile Ratelband

Emile Ratelband heeft gezegd dat SM voor zieke geesten is, je harstikke gek moet zijn om aan SM te doen, en erger nog. Het zou thuis horen in het rijtje van pedofilie en necrofilie en misbruik.

http://www.telegraaf.nl/prive/21679328/__Ratelband_vindt_SM_gestoord__.html


Beste Emile Ratelband,

Ik ben Lisanne Herder 23 jaar oud en ik woon in Arnhem. Ik ben standup comedian. Ik heb een lichamelijke handicap en psychische aandoeningen, waaronder Borderline en ik beleef een SM-relatie. Ik heb een SM-relatie en ik ben nog nooit zo in evenwicht geweest. Toch vind ik uw bewering dat als iemand aan SM doet, wel hartstikke gek moet zijn om je door iemand op je reet te laten slaan, wel erg kort en bondig (no pun intended) en nog meer kort door de bocht. SM is veel meer dan een spelletje, waar je je op je reet laat slaan, je gek bent. In het geval van Shoemacher is het ook niet heel erg representatief waar BD(SM) voor staat. Een ieder beleefd SM anders, maar SM is GEEN ik herhaal, geen vrijbrief om een ander te mishandelen of misbruiken. SM is een keuze tussen twee VOLWASSEN mensen of misschien bij veel mensen wel meerdere VOLWASSEN mensen  om elkaar dat te geven wat ze nodig hebben, elkaar daar in te steunen, en elkander lief te hebben.  Dat het niet de standaardvariant van liefde is, dat het geen hug en lick is (op het eerste gezicht) wil niet zeggen dat het meteen aanverwant is aan pedofilie of necrofilie. Wat u heeft gezegd in een interview met de Telegraaf is ronduit beschamend en denigerend. Ik zou het heel fijn vinden als u even wat verder zou kunnen kijken dan uw neus lang is, en ik snap best dat dat moeilijk is voor iemand als u, die ondanks vele relaties toch nog best een kortzichtige blik heeft.

SM heeft niks met pedofilie te maken, sterker nog, daar hoort het niet eens bij thuis, heeft niets te maken met necrofilie of ziek zijn, maar SM is een diepere band die twee mensen hebben met elkaar en/of andere mensen die uit liefde en wederzijds respect is ontstaan en die er voor KIEZEN om zo hun leven te leiden, elkaar lief te hebben en te eren. Want zo ziet het er in 50 shades of Grey misschien niet uit, en allicht niet in Shoemacher haar boek en wellicht heeft u er ondanks "de zieke geest" zelf slechte ervaringen mee, maar BDSM is een liefdesspel, een spel waar niet alles recht toe recht aan, standje 69 gaat, maar het verschilt in die zin niets met uw redenen waarom u de liefde bedrijft zoals u dat doet; u hebt elkaar lief, hebt genegenheid nodig en vind het fijn om bij elkaar te zijn.

Niks meer, niks minder. Dat het zich anders uit dan bij u of bij uw buurvrouw, maakt het niet gek of walgelijk of ook maar iets met zedenmisdrijven te maken. Dat het af en toe een dunne lijn is voor sommige mensen en dat mensen elkaars grenzen niet respecteren tijdens een spel en maar in gaan slaan op een ander zonder dat de ander het wil en dat SM noemen, dat ontken ik niet. Maar dat is geen SM, maar mishandeling en dat is verkeerd.

Nogmaals,

Voor SM kiezen volwassenen die daarvoor een liefde hebben en dat WILLEN uiten. Kinderen en volwassen vrouwen etc. kiezen niet voor MISBRUIK  of mishandeling en seksueel misbruik heeft NIETS met SM te maken, misbruik is GEEN liefde en ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar daar zit het verschil.

In de SM telt maar een aantal dingen. Verantwoord, veilig en vrijwillig, dat is misbruik niet. Daarom heeft SM daar niets mee te maken.

Voor u denkt dat u bewijs hebt om aan te kunnen tonen dat ik psychisch letsel door mijn SM-relatie heb gekregen.. Dat is niet zo, maar ik wil u erop wijzen dat er zo met respect en veel liefde met elkaar om gegaan wordt, dat zelfs iemand met een lichamelijke handicap zo'n relatie op kan bouwen.In de SM community wordt iedereen zoals het hoort met respect, liefde en gelijkwaardig (tot op zekere VRIJWILLIGE hoogte) behandeld.

Uit een ander onderzoek blijkt dat mensen met een SM-relatie, of anderzijds kinky, gezonder zijn in brein lijf en leden dan geen kinky mensen.
http://www.hln.be/hln/nl/35/Seks-Relaties/article/detail/1647829/2013/06/07/Kinky-BDSM-blijkt-verrassend-gezond.dhtml

Wij zijn niet gek.

Het gaat goed met me, en ik heb afgelopen zondag nog een sessie gehad.


Vriendelijke groeten.

Lisanne Herder.

Een beetje Borderline oorlog op papier

Ik weet dat ik niet mag verwachten dat je alles van me begrijpt en of accepteert, maar ik zou zograag willen dat je eens in mijn hoofd kon en durfde te kijken. Ik hoop stiekem dat jij een keer durft te begrijpen wat voor een oorlog het iedere dag in mijn hoofd is, je hoeft mijn hoofd niet te houden, als je maar even wil ervaren. Ik kan niet "normaal" reageren op dingen, ook al probeer ik het honderd keer. Ik kan het niet, omdat de oorlog in mijn hoofd, en de pijn van het verleden ook mijn dagelijks en mijn toekomst leven zijn. Ik snap ook wel dat ik niet honderd keer mag vragen of je nog van me houdt, maar ik ben zo bang dat het de honderd en eerste keer voorbij is. Want hoe kan je nou van iemand houden als ik? Ik ben zo bang dat ik iets verkeerd doe in hoe ik ben of doe dat ik het liever maar niet doe, omdat ik bang ben dat je me stom vind. Ik schop tegen je aan omdat ik bang ben, omdat ik bang ben dat je me pijn gaat doen, ik schop niet tegen je aan omdat ik je kwijt wil, ik schop tegen je aan omdat dat het enige is wat ik geleerd heb. Terwijl ik eigenlijk wil vragen of je me nog lief vind, vraag ik of ik wat voor je beteken. Als ik zeg dat het me niks uitmaakt, betekend dat eigenlijk "ik hoop dat je doorhebt dat ik om je probeer te geven." Ik ben zo bang. Ik ben zo bang voor mensen dat ik automatisch zorg dat mensen van me schrikken. Dat wil ik niet en ik snap ook niet waarom ze schrikken als ik hyper ben, of heel depressief. Ik kan er niks aan doen dat ik je dagen wil bellen om te vragen en om te praten, het mag niet, want het is niet normaal. Ik doe het niet want het is niet normaal. Maar wat in mijn hoofd gebeurd, is dat ook niet. Vroeger was ook niks normaal.

Ik word boos, bang en verdrietig, blij en uitzinnig. Niet normaal. Niks gebeurd normaal, en ik wil best naar je maatstaven leven, maatschappij, maar ik kan het niet. Zelfs met 28 stemmen in mijn hoofd lukt het niet, want volgens jou, ben ik niet normaal.In mijn wereld zijn er 28 stemmen, en mijzelf nodig om me staande te houden, om me aan regels te houden zodat ik mezelf niks aan doe, maar mezelf zal ik nooit kennen. Want ik wil en mag er niet zijn. Ik heb er niet voor gekozen dit allemaal te hebben.. Maar ik word er wel op aangerekend als ik iets verkeerd doe, en dat is okee, maar ik doe het NIET expres. Maar dat zie je niet. Jij ziet mijn oorlog niet. Want ik wil. Maar het gaat niet. Ik bedoel het echt niet gemeen. Hou me vast, hou van me.. alsjeblieft.

Copyright: Lisanne Herder.. 11 feb. 2010

Hoi. Ik ben..Mislukt.

Zo stond ze voor de spiegel urenlang naar zichzelf te kijken; kritisch, afkeurend, en verdrietig. Ze was mislukt, en mocht er niet zijn, haar bestaan werd ongedaan gemaakt, al was ze lijfelijk nog aanwezig. Ze was teveel, mocht niet zijn, mag niet zijn, en ze was ook niet. Ze was niets, en daar bleef het ook bij, dagenlang urenlang was de spiegel haar bevestiging, een bevestiging dat ze er nog was, een bevestiging die vertelde dat ze bestond, maar die ook liet zien, dat haar bestaan vooral pijn deed. Pijn, want ze mocht niet bestaan, ze wilde het zelf ook niet, maar ze bestond nou eenmaal! Waarom mocht ze er niet zijn? Urenlang keek ze, in de hoop dat ze zou veranderen in dat mooie, lieve meisje dat mensen wel blij met haar zouden zijn, urenlang keek, en hoopte ze dat ze ooit wel geliefd zou zijn.

Ook al was het niet allemaal zo, dat men dat continu zei, of haar altijd negeerden, dit is wat ze nog weet.

Ze wilde niet meer horen dat ze een ongeluk was, kon het ook niet meer horen; zij zei het daarom maar tegen haarzelf, zodat de waarheid wat minder hard aankwam. Misschien als ze het tegen zichzelf zou zeggen dat haar ouders dan zouden zeggen dat ze dan eindelijk eens iets goed deed. Misschien zou ze nog een kans krijgen? Waarom mocht niemand haar? Het waren niet alleen haar ouders, ook op school werd ze gezien als een monster wat je maar beter zo snel mogelijk kon doden. Ze lachten wel, maar niet naar haar, nee ze lachten haar uit, scholden haar uit, sloegen haar meerdere malen, wachtte haar op, werd tegen een boom gesmeten, en vervolgens alleen gelaten. Dat was dan op zoals ze op school zeiden, op haar geluksdagen, op haar andere dagen, die de dagen van Satan's little Children" gebeurde er veel meer, maar daar kan ze zich niks van herinneren, dat doet te zeer. Ze was en lieten haar alleen.. zoals al die anderen. Naar de leraren hoefde ze vooral niet te stappen, want, hadden ze gezegd, dan gaan we het verhaal toch wel anders vertellen. Zij vonden ook, dat zij maar beter dood kon gaan, en het liefst, zo werd ook gezegd, hielpen ze haar daarbij. Want zij was zelfs te slap om zichzelf van kant te maken. Niemand zag wat in haar, niemand wilde wat met haar, alsof ze een soort dodelijk HIV virus was wat over de mensheid werd gegoten, en je daar van kon sterven. Leraren begrepen haar niet, konden het niet, en wilde het niet, en soms, op de dag, maakten de leraren het nog een stukje erger. Genegeerd, gekleineerd, gegrepen. Ze werd soms gebruikt.. Weer kon ze geen kant op, vertellen had wederom geen zin. Niemand zou geloven dat ze het zelf niet wilde. Een keer heeft ze het geprobeerd, en zei haar moeder dat ze er maar beter van had kunnen genieten, dat was dan fijner geweest voor die ander, als het al echt gebeurd was. En niet alleen leraren vonden het leuk om haar als grabbelton te gebruilken. Meerdere keren, zou er in haar gegraaid worden, alsof men op zoek was naar een prijs. Wel minstens 7 keer werd er gegraaid.

Toen startte de eerste sessie met een praatpaal, die er voor betaald kreeg, haar te zien. Praatpaal zou haar al gauw opgeven en doorverwijzen naar een ander, en zo zou het circeltje nog minstens zes keer doorgaan. Therapeut, na therapeut.

"Wat is je probleem?"

"Weet ik veel, ik ben mislukt!"

Vriendinnen had ze niet, en als ze die dacht te hebben, dan lieten ze haar weer in de steek. Niemand moest haar, dat was nu wel duidelijk, Toen men dat een keer had gezegd, toen heeft zeen zo zou het haar het hele leven vergaan. Alleen op de middelbare school, zou het nog even wat erger worden. Dan zou men weten dat ze lesbisch was, al jaren boter kaas en streepje trekken op zichzelf speelde, en zou ze op haar 14e wegens ellende thuis, naar een ander huis gaan. Daar deed ze om de twee maanden wel een poging om er niet meer te hoeven zijn,alleen zei een ziekenhuis dan "Ja, laat haar maar daar, we kunnen haar nu niet helpen." Ze sneed, en zat zeker 2 weken lang wel een keer elke dag bij de EHBO, tussen echte manke mensen.

Zo ging het niet meer, en werd ze gedwongen (al was ze zelf ook wel gegaan) naar een Jeugdpsychiater te gaan. Op haar 16e kreeg ze een stikkertje grensgeval in wording,alsof je er blij mee moet zijn dat je gepromoveerd bent, omdat ze wel heel erg depressief was, stemmen hoorde (God, waar kom jij nou opeens vandaan?) in zichzelf streepjes trok, dood wilde (en al zeker 14 keer dat duidelijk probeerde te maken dat ze dat wilde), impulsief gedrag vertoonde (al noemt ze dat zelf gewoon niet kunnen kiezen) en geen vrienden kon houden (niemand moest haar toch?) Oh ja, ze zag ook God, en had regelmatig gesprekken met Hem.

Heel gek, maar die gaf haar ook al op, en toen weer naar een andere behandeling, nee.. want een praatpaal alleen, dat ging niet meer. Toen werd ze een echt grensgeval, leerde ze dingen. Dat ze er mocht zijn enzo, en na 16 maanden, gaven die haar ook op, omdat ze klaar was.. Ze moest t nu zelf doen. Ze wist dat ze er mocht zijn, vonden hun, en genezen kan ze niet waren hun woorden. De deur ging dicht.

Waarom hield niemand van haar?

Waarom geloofde niemand haar?

Stond er verhuisdoos op haar kut?

Hou me vast, heb me lief.. alsjeblieft

Was het enige dat haar ogen spraken 

Woorden staakten, van pijn en verdriet

Zo bang was ze, dat iemand haar weer verliet

Waarom houdt niemand van mij 

Dat was wat ze zei

Waarom mag ik er niet zijn?

Is het dan allemaal de schuld

van mij?

Zij groeide op met pijn, angst, wanhoop, twijfel, honger naar geborgenheid, een dosis sarcasme, en strijdlust, en toch honger naar de dood, en die stemmen. Het gaat beter, de stemmen die zijn er nog steeds, alleen heeft ze er nu meer. Alles is er nog. Maar... Zij is er ook! Ze durft. Ze bestaat, en is niet meer bang.  Wat er veranderd is, niet heel veel. Sommige dingen wil ze ook niet vertellen van vroeger niet,maar ook van nu niet.Maar laat die zon maar komen zei ze. Ik vecht, ik bid, en ik huil (ook zonder Ramses.)

Zij.. dat ben ik.. maar ik... geef niet meer op.

Soms dan sta ik voor de spiegel te huilen.. waarom houdt niemand van me.. waarom houdt niemand me vast? Waarom voel ik alleen maar pijn.. maar dan realiseer ik me dat ik zelf mijn hand uit moet steken en niet bang moet proberen te zijn. De wereld bijt, ik ben gebeten, maar ik bijt nu ook. Ik vraag je alleen om me vast te houden, me lief te hebben, ook al heb ik moeite met mezelf. Hou van me, en zeg dat het wel goed komt, want alleen is maar alleen. Zeg me dat het goed komt, en laat het me zelf ontdekken.