Louie

Het is winter en er ligt zeker wel een halve meter sneeuw op de stoep als ze vanaf haar bank naar buiten kijkt. "God, eindelijk sneeuw! We hebben al in jaren geen witte kerst gehad." Waarom ze zo blij was met die sneeuw, dat wist ze eigenlijk niet zo goed. Het gaat haar zeker niet om de Kerst, want de Kerstgedachte was allang verdwenen en zou na die laatste keer - eeuwen geleden - ook niet meer terugkomen. De wereld lijkt vele malen zachter en liever als het wit is, alsof het ieder moment kan zeggen dat het heel veel van je houdt en ook zo gemeen glad is, alsof ze ook kan zeggen dat ze je haat. Verwarrend en eng. Ze staat op van de bank en loopt naar de keuken waar de waterkoker staat, en heeft aangegeven klaar te zijn met het koken van het water. Ze tilt de waterkoker op van de houder, pakt een beker en schenkt een kopje heet water voor zichzelf in. 

"Thee of warme chocomel?" vraagt ze zich af, terwijl ze met een zakje Pickwick en een zakje oplosbare chocomel van Nestle in haar handen staat. Besluitloos. "Ik kan nooit kiezen, zelfs dit is al lastig!" mompelt ze. "Links of rechts?" Ze kijkt naar allebei de bekers waar evenveel heet water in zit. Zo kiest ze altijd als ze niet kan beslissen, soms voelt ze zich extreem rechts, en dan weer extreem links. Vandaag voelt ze zich links en besluit te gaan voor de kop warme chocomel, want zo ging dat als ze links was, dan is het de chocomel, rechts is het de thee. Structuur en vooral niet vanaf te wijken, maar eigenlijk was het een structuur waar ze zelf niks van begreep en hoogstpersoonlijk het liefst tegenaan zou schoppen, maar als die structuur er niet was, was het ook niet goed. Misschien is structuur wel het verkeerde woord en moet ik zeggen "mogelijke houvast." 

Laten we het daar maar op houden. Met de kop chocomel ingeschonken gaat ze terug op de bank zitten en haar dikke Dikkie Dik rode kater kat, besluit het zelfde te gaan doen. Rooie Louie droptzijn dikke homp vet wat een lijf moet voorstellen zo dicht mogelijk naast haar neer. "Ga je ook mee kwijlen op de lesbische vrouwtjes van Grey's Anatomy, Louie?" grinnikt ze terwijl ze hem liefdevol over zijn kop aait. Ze houdt van Grey's Anatomy om de onwaarschijnlijkheid van de Grey's realiteit in de daadwerkelijke realiteit. Behalve dan die kussende potten, daar zou ze zelf wel mee willen flikflooien, maar verder niet. Verder bleef het alleen maar Amerikaans en niet iets wat dichtbij haar kon komen. Afstand is het sleutelwoord. 

Na Grey's Anatomy is ze verdrietig, en Dikkie Dikke Louie rooie kater kat, probeert haar te troosten door nog dichter tegen haar aan te gaan liggen. "George is dood!" is een van de weinige dingen die ze nog uit kan brengen. "Izzie gaat ook dood! Maar dat mag niet, niet nog een dode", snikt ze. Ze keek dit toch om de afstand te kunnen bewaren tussen haarzelf en haar realiteit? Maar George is harstikke dood in een serie, en toch snotterde ze zo hard alsof Louie, haar vader of wie dan ook naast haar dood was gegaan. Dikke Louis lag nog steeds naast haar, nou ja, bijna op haar te wachten totdat de storm was gaan liggen. Dikke Louie bleef wachten totdat ze weer bij zichzelf was aangekomen. Louie deed. De afstand tussen haar en Grey's Anatomy - wat nog steeds een TVserie is, met een gemaakte realiteit - en de realiteit van haar die nu zo'n beetje als een klein vogetje op de bank zat, was verdwenen. 

Ze haalde nog eens diep adem en probeerde zichzelf te kalmeren. Het is geen realiteit, het is TV. TV, geen realiteit. TV realiteit is het. 

Ze stond op van de bank en drukte de TV uit. Ze liep naar de keuken om haar kopje op het aanrecht te zetten; afwassen deed ze later wel. Dikke rooie Louie had besloten dat hij wel weer kon rondlopen, maar week geen enkel moment echt van haar zijde. In Case of Emergency zal de kat wel gedacht hebben. Louie de rooie Dikkerd, was haar politieagent en haar 112 bij spanningen, en Louie vond het allemaal wel prima, Louie weet niet anders. 

De kat was de enige die toch redelijk geslaagd was in het kunnen winnen van haar hart. De rest was verdeeld in hokjes, zwart en wit. Ze waren Hemels Goed, of Intens Satans Waardig, beide was niet echt goed in normalere mensen ogen, ze heeft er al veel preken over gehad dat ze niet zo mocht denken. Ze kon alleen niet anders, ze wilde geen pijn meer. Alleen Louie was er in geslaagd om haar nog nooit pijn te doen. Louie was veilig. Ze wilde wel vaak bij anderen dichtbij komen, maar ze kon het niet laten om haar katachtige klauwen uit te slaan als ze vond dat ze te dichtbij kwamen. Het schrok ze af, maar ze was bang. "Izzie is ook bang omdat ze doodgaat en duwt mensen van zich af, en iedereen begrijpt dat, Louie!" Maar niemand begrijpt mij als ik zeg dat ik bang ben voor het leven, en het leven gewoon raar vind." 

Louie is gewoon wederom gewoon Louie en staat bij haar. "Ik kan niet eens goed keuzes maken, ik kan niet eens vertrouwen, Louie, ik kan gewoon niets met mezelf." Ik ben dus ik besta en ik mag dit voelen. "Louie als dit een soap was, was dit een hele slechte. 

Weet je wat? Ik ga in sprookjes geloven, en wacht op mijn geluk. 

En ze probeerde nog zolang te zoeken naar geluk en gelukkig te zijn. 

Geluk(kig) had ze dikke Dikkie Dik rode kater kat Louie nog en was de kerst zo voorbij. 

There is nothing to worry about..